Tytuł: Zbrodnia po irlandzku

Autor: Aleksandra Rumin

Wydawnictwo: Initium

Towarzyszyć i wspierać będziemy tam sympatycznego przewodnika, Tomka Waciaka, któremu łatwo nie będzie. Pod opieką ma grupę, delikatnie mówiąc trudnych i bardzo specyficznych turystów, warunki w Irlandii sprzyjające nie będą, a do tego wszystkiego przydarzy nam się też kilka trupów. Już mu współczujecie, prawda? Oj, macie czego, macie, dlatego jak najszybciej wybierzcie się w tę podróż dodać mu otuchy.

Na początku muszę się Wam przyznać, że po przeczytaniu tej książki, mam trochę mieszane uczucia. Spodziewałam się rasowej komedii kryminalnej, a dostałam ciekawą, dowcipną satyrę na nas Polaków. Ja wiem, że zamierzeniem autorki, była groteskowość, wiem również, że cechą charakterystyczną groteski jest wyolbrzymienie, ale i tak przeraziło mnie ciut, w jaki sposób pani Aleksandra przedstawiła naszych rodaków. Wszystko, co złe za granicą to Polak. Dewastacja, kradzież, demolka, rozróba, kombinacje, tak to wszystko my. Trochę było mi tego za dużo. Na szczęście przyjdzie taki moment, kiedy inne nacje też porządnie narozrabiają i Polacy nie będą mieli z tym nic wspólnego.

Ta wycieczka jest tak ekstremalna i obfituje w tak niesamowite przygody, że gdybym już od kilku lat nie jeździła na takie imprezy z pewnym zaprzyjaźnionym, łódzkim biurem podróży, bałabym się dzisiaj wsiąść do autokaru:):) Nie obawiam się jednak niczego i w tym roku również wyjadę, lecz wybaczcie, raczej nie do Irlandii:):)

Trochę ponarzekałam, to teraz będę autorkę chwalić. Spytacie, za co? Jak to za co, oczywiście za moje ulubione „tło okołofabularne”. Dowiedziałam się z tej książki ciekawych informacji o tym deszczowym kraju, plan wycieczki sporządzony jest iście profesjonalnie i czyta się to bardzo dobrze. Jeżeli ktoś wybiera się niebawem do Irlandii, nie musi się już zastanawiać, co tam zwiedzi.

Wielkie brawa należą się pisarce za stworzenie wspaniałej galerii barwnych postaci. Baronowa Raszpla i jej towarzysze to naprawdę nietuzinkowi bohaterowie i wbrew pozorom mogłabym ich spotkać na tegorocznej wycieczce, lecz żeby dowiedzieć się, dlaczego będziecie musieli przeczytać tę powieść do końca. I na pewno tego nie pożałujecie, bo zakończenie powala na łopatki. Czegoś takiego się nie spodziewałam, zbierałam szczękę z podłogi:) i chylę czoła przed autorką.

Pamiętacie, jak niedawno pisałam Wam o onomastyce i jak bardzo zwracam uwagę na imiona uczestników moich literackich podróży? Tutaj również pani Rumin dała upust swojej niebywałej fantazji. Zarówno przy nadawaniu imion dzieciom, jak i zwierzętom. Koniecznie musicie poznać dwie wszystkożerne rybki z wyraźnymi skłonnościami kanibalistycznymi. Ciekawa jestem co powiecie na ich imiona. Z kolei imion dzieci Alana nie potrafię nawet dobrze napisać, a co dopiero powiedzieć:)

Muszę jeszcze wspomnieć o innym moim literackim bziku: o jedzeniu. Niech nie zwiedzie Was opis na okładce, tu nie tylko jada się rybę z frytkami i frytki z rybą. Czasami będziecie porządnie objedzeni, a momentami będziecie musieli obejść się smakiem, bo prawdziwe frykasy sprzątną Wam sprzed nosa inni turyści.

Serdecznie zapraszam do tej ekstremalnej podróży. Ubawicie się pierwszorzędnie, trochę powzdychacie na naszych rodaków i pooglądacie piękne krajobrazy. No, chyba że przeszkodzą Wam w tym mgły:) Wrócicie jednak pełni wrażeń i mam nadzieję, że stęsknieni za naszą kolejną literacką peregrynacją. Już na dniach zabiorę Was na Hel i tam również nie obejdzie się bez trupa. Miłej lektury!

Dorota Skrzypczak.