Recenzje na widelcu

Fantasy ma to do siebie, że nigdy się nie starzeje. Możesz przeczytać setki książek, obejrzeć dziesiątki seriali i zagrać w niezliczone gry, a i tak gdzieś w głowie zostaje ten znajomy dreszcz – miecze, magia, mroczne krainy i bohater, który stoi samotnie przeciwko całemu złu świata. To trochę jak powrót do ulubionego smaku dzieciństwa: niby znasz go na pamięć, a i tak cieszy jak za pierwszym razem. „Ogień na wodzie” daje dokładnie to uczucie – to fantastyka, do której chce się wracać.

Coraz częściej zamiast lekarza szukamy odpowiedzi w internecie – blogi, social media, wellness-guru wszelakiej maści. To kuszące: szybka porcja motywacji, przepis na życie… i nagle dieta ajurwedyjska ma leczyć raka lepiej niż onkolog. Brzmi groźnie? No właśnie – zagrożenie jest realne: pseudonauka może zrobić więcej szkody niż pożytku.

 #Reklama





OOBE, czyli doświadczenie wyjścia poza ciało, od zawsze brzmiało dla mnie jak coś z pogranicza science fiction i mistycznych opowieści. Kojarzyło mi się z medytacją, snem świadomym, może nawet trochę z magią. Dlatego kiedy sięgnęłam po książkę Roberta Nobla, spodziewałam się poradnika – takiego przewodnika krok po kroku, który powie mi, jak wejść w ten stan, co zrobić, by spróbować go na własnej skórze. Tymczasem już po kilku stronach zdałam sobie sprawę, że to nie jest ten rodzaj lektury.

Moim oczom ukazały się dialogi, luźne rozmowy, fragmenty wspomnień. Najpierw pomyślałam: „aha, czyli powieść”. Ale szybko wyszło na jaw, że prawda leży gdzieś pośrodku. To relacja z drogi autora – kawałek jego świata, zaproszenie do krainy Czarowników, którzy pojawiają się i znikają, jakby funkcjonowali na granicy jawy i snu. I nie jest to ani początek, ani koniec – raczej środek podróży. Tylko że ja, jako czytelniczka, zostałam wciągnięta w ten nurt bez mapy i trochę brakowało mi tego pierwszego kroku, prostego wytłumaczenia „od czego to się zaczęło”.

Same opowieści są tak nieprawdopodobne, że często musiałam przerywać i zadawać sobie pytanie: „czy to się mogło wydarzyć naprawdę?”. Czułam jednocześnie fascynację i sceptycyzm. Z jednej strony coś w środku mówiło mi: „daj się ponieść, potraktuj to jako opowieść, a nie dokument”, a z drugiej – trudno było mi powstrzymać zdroworozsądkowe pytania. I właśnie to balansowanie między niedowierzaniem a zaciekawieniem sprawiło, że książka działała na mnie jak magnes. Choć nie jestem pewna, czy wierzę w te wszystkie doświadczenia, poczułam, że temat zasiał we mnie ziarnko – i chętnie sięgnę po kolejne książki Nobla, żeby zobaczyć, dokąd prowadzi ta droga.





"Nie dostrzegał, że samo pragnienie nie wystarczy. Że nie wystarczy ruszyć w świat na ślepo, bez planu, bez przygotowania, bez świadomości konsekwencji. Dostał od Ducha dar. Dwoje Czarowników poprowadziło go przez tę podróż, otoczyło ochroną, pokazało rzeczy, które mogłyby na zawsze zmienić jego postrzeganie rzeczywistości".

Najbardziej poruszył mnie fragment napisany przez Cris. Jej głos był inny – bardziej konkretny, bardziej namacalny. Miałam wrażenie, że z jej relacji biła autentyczność, której momentami brakowało w opowieściach autora. Było w tym coś czystego, intensywnego, niemal elektrycznego. Czytałam i miałam gęsią skórkę, a jednocześnie ciągle czułam niedosyt – zwłaszcza, że ich relacja w książce jest tylko zaznaczona, jakby między wierszami. Wiemy, że są razem, ale prawie nic poza tym. Brakowało mi tego osobistego wymiaru, szczegółów, które mogłyby nadać całości jeszcze większej głębi.

Sama narracja ma w sobie coś hipnotycznego. Raz po raz pojawiają się sceny, które wciągają i zaskakują, czasem wręcz odcinają się nagle, jakby ktoś urwał opowieść w połowie zdania. Było to momentami frustrujące – chciałam wiedzieć, co dalej, szczególnie podczas spotkania z Celestyną, które kończy się bez puenty. Ale mimo tego, książkę czyta się lekko i szybko, a klimat wciąga od pierwszej do ostatniej strony.





Moje odczucie po lekturze jest takie, że to nie jest książka, którą można jednoznacznie zaklasyfikować. Nie traktuję jej jak poradnika ani jak powieści. To raczej zapis drogi, notatki z podróży po innej rzeczywistości. Z jednej strony – fascynujące, z drugiej – czasem nużące swoją fragmentarycznością. Ale jako całość? Zostaje w głowie. Nawet teraz, kilka dni po lekturze, przyłapuję się na tym, że wracam myślami do niektórych opisów i zastanawiam się: „a co jeśli to wszystko jest możliwe?”.

"To, co zaczyna się jako poszukiwanie, staje się odkrywaniem samego siebie i głębokiej prawdy o istnieniu. Życie jest największym z mitów, a my jesteśmy jego twórcami".

Gry paragrafowe to prawdziwa magia – coś pomiędzy klasyczną powieścią a sesją RPG. Czytasz, podejmujesz decyzje i od razu czujesz ich konsekwencje. To taki literacki eksperyment, który sprawia, że czytelnik staje się jednocześnie graczem. „Ucieczka z mroku” doskonale pokazuje, jak duży potencjał ma ta forma i że wciąż potrafi wciągnąć równie mocno, co tradycyjna książka.

Klimat „Ucieczki z mroku” to klasyczna przygoda fantasy – nieprzekombinowana, a jednocześnie bardzo wciągająca. Już od początku czuć, że to dopiero rozdział większej opowieści, w której nasz bohater zostanie wrzucony w sam środek wielkiej polityki. Świat jest przemyślany i spójny, pełen drobnych smaczków. I tylko drobiazg – jedna z nazw przeciwników tak mnie bawiła, że nie dałam rady traktować jej poważnie, więc… nadałam mu w głowie własne imię, żeby nie wytrącać się z klimatu.

Pragniemy wierzyć, że śmierć to nie kres — trudny moment, gdy tracimy bliskich, sprawia, że codzienność staje się odległa i dziwnie obca. Ta książka wprowadza nas właśnie w ten moment, kiedy porządek dnia rozpada się i potrzebujemy znaku, że coś trwa dalej.

W ostatnich latach obserwujemy prawdziwy renesans kolorowanek. Trend nie dotyczy już wyłącznie najmłodszych – w erze ciągłego pośpiechu i stresu stają się one remedium na cyfrowe zmęczenie. Nie trzeba być artystą – wystarczy kilka kredek albo flamastrów i… kolorowanka. Proste pociągnięcia, wyraźne kontury i gotowy spokój. To świetna alternatywa do medytacji, chwila dla siebie, sposób na reset bez smartfona. RELAKSOWANKA Słodziaki wpisuje się w ten nurt idealnie – choć ma dziecinną oprawę, potrafi urzec również dorosłych.

Świat Cthulhu to kosmiczny horror, w którym ludzkość staje twarzą w twarz z niewyobrażalnym. Tu logika zawodzi, a prawda o wszechświecie prowadzi do obłędu. W „Samotnie przeciwko ciemności. Zniweczenie triumfu lodu” wchodzimy w sam środek tej mrocznej mitologii – książkowej gry paragrafowej, w której samotność nie jest tylko motywem, ale rdzeniem doświadczenia. Już sam tytuł sugeruje, że nie będzie łatwo. I dobrze – właśnie na to liczy każdy, kto sięga po historię osadzoną w uniwersum Lovecrafta.

Słowiańskie wierzenia mają w sobie coś niezwykle magnetycznego. Czasem mroczne, czasem zaskakująco bliskie temu, co znane – zawsze jednak poruszające. I choć niektórzy traktują je jak folklorystyczną ciekawostkę, dla mnie są tłem pełnym emocji, które w literaturze może wybrzmieć naprawdę mocno. Właśnie dlatego z taką radością i ekscytacją sięgnęłam po „Swarożyca”, czyli kolejną część ukochanej serii Katarzyny Bereniki Miszczuk. 

Od zawsze fascynuje mnie japońska literatura. Cenię ją za to, że potrafi mówić o rzeczach trudnych w sposób subtelny, oszczędny i nienachalny. Zamiast dramatycznych zwrotów akcji – cisza, zamiast wielkich słów – gesty i spojrzenia. Dlatego „Koty z Shinjuku” Duriana Sukegawy wpadły mi w oko niemal od razu. Bo gdzie, jeśli nie w Japonii, nawet koty potrafią być poetyckie?