Akcja książki rozgrywa się w Tokio lat 80., głównie w okolicach tętniącego życiem Shinjuku. Yama to młody mężczyzna, który marzy o pisaniu scenariuszy, ale życie sprowadza go do pracy w telewizji, gdzie tworzy przeciętne programy dla mas. Pewnego dnia trafia do baru prowadzonego przez tajemniczą Yume – kobietę z zezem, która pisze wiersze i opiekuje się bezdomnymi kotami. To spotkanie zmienia jego życie. Bohaterowie powoli budują nić porozumienia, a koty – niczym milczący narratorzy – towarzyszą im w poszukiwaniu siebie. Ich losy na nowo przecinają się po wielu latach, już z zupełnie innej perspektywy. 

To zdecydowanie nie jest typowy comfort book. Choć tytuł i okładka mogą sugerować ciepłą, kojącą historię, w środku znajdziemy więcej melancholii niż ukojenia. Fabuła nie biegnie utartym szlakiem, a momenty czułości są przeplecione rozczarowaniem i utraconymi szansami. Sukegawa nie osładza rzeczywistości – pokazuje ją taką, jaka bywa: szarą, powolną, pełną niespełnionych ambicji. 

Bohaterowie są boleśnie prawdziwi. Ich emocje, zmagania i wybory są tak znajome, że można się w nich przejrzeć jak w lustrze. Yama próbuje odnaleźć sens w swojej pierwszej, przytłaczającej pracy. Yume z kolei ucieka od świata, tworząc poezję, która – choć nikt jej nie czyta – staje się jej osobistym manifestem. Oboje są trochę zagubieni, trochę zbuntowani i bardzo ludzcy. 

Nie ma tu bajki. Nie ma wielkiego katharsis ani spektakularnych happy endów. Ta historia nie daje łatwych odpowiedzi. Zamiast tego pokazuje, że życie składa się z małych decyzji i cichych rezygnacji, a szczęście nie zawsze wygląda tak, jak sobie je wyobrażaliśmy. To opowieść o godzeniu się z własną drogą – nawet jeśli jest ona pełna rys. 

To książka, która nie będzie dla każdego. Jej tempo jest spokojne, momentami wręcz senne. Klimat – refleksyjny, często przygnębiający. Ale jeśli da się jej szansę, potrafi naprawdę poruszyć. Jest w niej coś nieuchwytnego, coś, co zostaje w człowieku długo po zamknięciu ostatniej strony. 

Dla mnie najciekawszym wątkiem była relacja między tworzeniem a potrzebą uznania. Sukegawa pokazuje, że czasem warto pisać nie dla sławy czy publiki, ale dla jednej, jedynej osoby. Takiej, która rozumie. Albo przynajmniej próbuje. I może właśnie w tym tkwi sens. 

Nie sposób też nie wspomnieć o metaforze kotów. To nie tylko uroczy motyw – to symbol wolności, inności, życia na własnych zasadach. W świecie, który wymaga, żebyśmy dopasowywali się do wymagań, koty – i bohaterowie tej książki – pokazują, że nie każdy musi się zmieścić w formie. 

„Koty z Shinjuku” to cicha, delikatna książka, która nie krzyczy, ale zostawia ślad. Jeśli szukasz historii, która nie daje gotowych recept, ale zaprasza do myślenia i czucia – sięgnij po nią koniecznie. A potem daj znać, czy Ty też jesteś kotem!

Dominika Róg-Górecka