Recenzje na widelcu

Szukasz w czegoś innego? Masz dość oklepanych wątków, stereotypowych bohaterów i rzeczywistości rodem z Hollywood? Jeśli tak, to świetnie się składa, bo ta powieść nie trzyma się żadnych schematów.

„Pan przeprasza, a co ja się naoglądałem, to moje. Niesmak pozostanie... A, że mam pamięć fotograficzną, to pewnie na całe życie”.

„Pracowałem 21 lat w milicji i później jeszcze prawie 10 lat w policji, widziałem wiele głupich zdarzeń i wiele debili, jednak z takim idiotą jak ty, chłopcze, spotkałem się pierwszy raz w życiu”.

„Miliarder” nie jest jednak smętną tyradę w temacie otaczającej nas rzeczywistości. To powieść łatwa, przyjemna i przezabawna. Gwarantuje, że podczas jej lektury nie raz się uśmiechniecie, a i pewnie zdarzą się niekontrolowane wybuchy śmiechu. Zabawny „język”, komiczne zbiegi okoliczności i nasz niewydarzony bohater z pewnością dostarczą wam wrażeń.

Dzisiaj postanowiłam zabrać Was na wycieczkę do Poznania i na Kociewie. Będziemy towarzyszyć w tej wyprawie dwóm szalonym i nieprzewidywalnym siostrom, Agacie i Poli, oraz uroczej suczce Dżafarce.

I znowu święta zbliżają się wielkimi krokami. Słowo daję, że dosłownie przed chwilą było Boże Narodzenie! Ale nie narzekam, teraz przynajmniej robi się coraz cieplej. Kto z was z okazji świąt robi sobie dłuższe wolne? Niezależnie od wszystkiego podrzucam wam kilka kwietniowych zapowiedzi.

W ten przedświąteczny czas zabieram Was,  Moi Drodzy na Kaszuby. Gwarantuję Wam, że nawet przez moment nie pożałujecie tej podróży i wrócicie z niej pełni wrażeń.

 

Problemy żołądkowe powoli przestają być tematem tabu. Coraz częściej mówimy o nich otwarcie, dzięki czemu zaczynamy zdawać sobie sprawię, że kwestia ta dotyczy wielu ludzi. Chociaż wszystko idzie ku lepszemu, wciąż dobrze nie jest. Bardzo często lekarze rozkładają ręce i nie zalecają nawet podstawowych badań. Żeby nie być mądrym po szkodzie, warto wziąć sprawę w swoje ręce. Podejrzewasz u siebie nadwrażliwość jelita? Koniecznie zaopatrz się w tę książkę.

 Za książkę dziękuję księgarni Selkar.pl.

Wyobraź sobie noc i ciszę, jak makiem zasiał. A teraz dodaj do tego las i tylko nikłe światło gwiazd. Nagle z krzaków wyłaniają się dwie małe dziewczynki. Powoli podchodzą do ciebie. Co robisz? Patrzysz na nie? Błąd! Trzeba było uciekać.

Klimat, klimat i jeszcze raz klimat! Ta powieść jest nim przesiąknięta „do szpiku kości”. Już od pierwszych stron robi się baśniowo, szybko jednak okazuje się, że jest to baśń bliższa twórczości braci Grimm niż Dinseya. Specyficzna konstrukcja fabuły, ciekawy zabiegi stylistyczne, wszystko to sprawia, że czytelnik zanurza się w tym świecie po same uszy!

Przyczepić mogłabym się tylko do finału. Kiedy byłam pewna, że zaraz dowiem się, że trzymam w rękach pierwszą część, wszystko nagle dobiegło końca. Tak, jest to w pełni zamknięta historia, której zakończenie pojawiło się dość niespodziewanie i w gruncie rzeczy mało widowiskowo. Nie do końca rozumiałam, co kierowało głównymi antagonistami. Chociaż co jakiś czas pojawiały się drobne wstawki z ich udziałem, najważniejsze sceny były pomijane. I może dlatego, wydarzenie, które miało być głównym zwrotem akcji, zupełnie do mnie nie przemówiło.

Podsumowując, „Bestia” ma w sobie to coś, ogromny, wykorzystany potencjał i tylko trochę niewykorzystanego. Przede wszystkim jednak wyróżnia się świetnym klimatem i ciekawą kreacją postaci. Przeraża, ale nie dosłownie, nie jak horror, ale jako wizja tego, do czego zdolni są ludzie ogarnięci strachem.

Strony i księgarnie prześcigają się w oferowaniu jak najniższych cen i jak największych promocji. A my czytelnicy, bardzo chętnie z nich korzystamy. W przypadku ebooków, które są dostępne głównie zdalnie, szukanie najlepszej oferty może zająć godziny. Ale czy aby na pewno? Niekoniecznie!

Show biznes nie jest sprawiedliwy. Jednego dnia wielka gwiazda, drugiego podstarzała aktoreczka. A to wszystko w wieku ledwie czterdziestu lat! Kiedy wciąż jeszcze można by tyle zagrać... Gdyby tak tylko móc zacząć wszystko od nowa. Wtedy z pewnością wszystko potoczyłoby się lepiej... ale czy aby na pewno?

"Miłość?! To niedorzeczne. Miłość to słabość, na którą nie mogę sobie teraz pozwolić".

"Na koniec miała zamiar przytknąć dłoń do serca, przymykając skromnie oczy. Nie wyobrażała sobie innego biegu wydarzeń. Już wkrótce jej twarz znowu pojawi się na bilbordach".

Każda, nawet najlepsza seria, kiedyś dobiega końca. I mimo wszystko to chyba lepsze rozwiązanie niż tworzenie ciągnącego się w nieskończoność tasiemca. Magiczne słowo „The end” prędzej, czy później musi się pojawić. Czy zawsze oznacza to ostatnie spotkanie z ulubionymi bohaterami? Niekoniecznie, od czegoś są przecież opowiadania. „Kłamca 2.5 Machinomachia” to właśnie takie wypełnienie fabularnych dziur, ale też emocjonalnych braków po zawadiackim Lokim.

"Bo cóż łączy wszystkich bogów pałętających się jeszcze po Ziemi?
- Eee, boskość? - spróbował Bachus.
- Wygnanie".

Wznowienia serii, którą lubiło się w wieku nastoletnim, może odnieść różne skutki. Bo z jednej strony ciągnie, by jeszcze raz zanurzyć się w ukochanym świecie, a z drugiej... może okazać się rozczarowaniem. Bo zarówno lata, jak i przeczytane w międzyczasie książki nie pozostają w nas bez śladu. Pamiętałam, że to właśnie od drugiego tomu zachwyciłam się serią „Kłamca”. Czy tak stało się również teraz?

Wydawnictwo: Sine Qua Non

Zapoznanie z tytułowym kłamcą, czyli nordyckim bogiem Lokim mamy już za sobą. Współczesność i rosnące w siłę zastępu aniołów dostarczyły mu sporo wrażeń w tomie pierwszym. Nasz bohater nie jest przez to ani odrobinę pokorniejszy, za to staje się coraz bardziej niezastąpiony. Niestandardowa akcja? Niemoralna zagrywka? Działania wbrew zasadom? Loki jest do dyspozycji. Zawsze można na nim polegać, ale... niekoniecznie ufać. W co tak naprawdę gra bóg kłamstwa?

"[...] nie zawsze trzeba wygrywać, żeby zostać zwycięzcą. Czasem wystarczy, że inni przegrają". 

„Bóg marnotrawny” podzielony został na dwie części i zawiera łącznie 6 rozdziałów. Tak samo, jak poprzednia część jest to więc zbiór opowiadać, jednak ich fabuła coraz bardziej tworzy spójną opowieść. W stosunku do tomu pierwszego zmieniło się niewiele. Nadal mamy cyniczny, dowcipny język i bohatera z uśmiechem na twarzy depczącego dylematy moralne i klasyczne wzorce postaci. Jest świadomie komiksowy, przerysowany i wyrazisty. Jednak jego osobowość powoli zaczyna się zmieniać, a czytelnik wciąż jeszcze nieśmiało dopuszczany jest do prawdziwych emocji bohatera. Na razie są to jeszcze rysy na wizerunku, ale coś powoli „kiełkuje”.

W tomie drugim wyraźnie klasyfikuje się też stały przeciwnik, tj. bóstwa z mitologii greckiej. Ale i tu nic nie jest do końca jasne. Szybko okazuje się, że nie każdy musi być wrogiem i ten motyw tworzy samodzielny wątek, które rozwijany jest w następnych częściach. Podział na „naszych” i „tych złych” nie jest ani jednoznaczny, ani sprawiedliwy. I to jest kwestia, która budzi w czytelniku pewien dysonans, bo z jednej strony historyjka jest lekka, łatwa i przyjemna, z drugiej decyzje bohaterów nie raz budzą sprzeciw.

"- Jam jest Herakles, syn Gromowładnego Zeusa - powiedział z dumą. - I przybyłem, by odzyskać swoje dziedzictwo.
Nieznajomy uśmiechnął się i wypluł wykałaczkę. Zrozumiał teraz, co tak bardzo rozśmieszyło Mojry.
- A ja jestem Loki i gówno mnie obchodzi twoje dziedzictwo - odparł.- Czekam tu na twojego staruszka".

„Bóg marnotrawny” jest niczym wino, im starszym, tym lepszy. Po latach wciąż bawi, jednak pozostawia też po sobie więcej goryczy. Teraz lepiej rozumiem nawiązania, a absurdy coraz bardziej wydają mi się prawdopodobne i niestety nie tak fikcyjne. Może właśnie dlatego opowieść o bohaterze, który ma w poważaniu wszystkie zasady, daje jeszcze więcej, niż wcześniej, satysfakcji. Bo gdyby tak po prostu zacząć kłamać...