Recenzje na widelcu

Tytuł: Powiedz, że zostaniesz

Cykl: Wróć do mnie (tom 1)

Autor: Corinne Michaels

Wydawnictwo: Szósty Zmysł

Kochała go, kochała jak nikogo innego. A on wyjechał i zostawił ją zupełnie samą. Siedemnaście lat później Presley pozornie wiedzie idealne życie. Piękny dom, biały płotek, dziecko... Aż nagle wszystko rozpada się jak domek z kart. Znów jest sama, znów zaczyna wszystko od nowa, a raczej wraca do punktu wyjścia. W rodzinnym domie przyjdzie się jej zmierzyć z demonami przeszłości, zwłaszcza skonfrontować ze swoim były, który jako pierwszy złamał jej serce. Czy to możliwe, że wciąż coś do niego czuje? Tym razem nie jest już tą samą bezbronną dziewczyną, tym razem to ona będzie dyktować warunki.

Pierwszą książką tej autorki, którą przeczytałam, było „Consolation”. Ta powieść mnie zachwyciła, przepadłam w niej od początku do końca, w emocjach, w historii, w niewinności opisywanego uczucia. Historia w niej zawarta była jednocześnie delikatna i dosadna. Niestety żadna następna powieść tej autorki nie zrobiła na mnie podobnego wrażenia, a nawet odwrotnie, każda następna był coraz gorsza.

I tak docieramy do „Powiedz, że zostaniesz”, czyli tytułu, którym pisarska splagiatowała samą siebie. Niestety wszystko jest bardzo podobne do „Consolation”, a schematyczne rozwiązania wciąż się powtarzają. Znów mamy do czynienia z kobietą w żałobie, która próbuje na nowo ułożyć swoje życie. Ponownie rycerz na białym koniu chce jej we wszystkim pomóc. Tym razem jest to były chłopak, co bynajmniej nie sprawa, że powieść staje się bardziej oryginalna. Niestety jest wręcz odwrotnie, a cała fabuła sprawia wrażenie rozszerzonej wersji jakiego popularnego Harlequina.

Muszę przyznać, że spodziewałam się czegoś o wiele lepszego. Początek książki jest naprawdę mocy, wręcz sprawia, że czytelnik wyskakuje z butów. Stawia trudne pytania, ilustruje bolesne emocje i nawet skłania do refleksji. Na jego podstawie sądziłam, że prawdziwa akcja dopiero się rozwinie. Zwłaszcza że z biegiem czasu zaczynałam wątpić w pierwszą scenę, sądziłam, że nastąpi jakiś nagły zwrot wydarzeń, a wszystko okaże się zupełnie inne. Niestety... powieść od początku do końca biegnie torami typowego romansu, którego fabułę można streścić w trzech zdaniach. Żadnych szczególnych zawirować, po prostu miłość.

Komu przypadnie do gustu ta książka? Jest to tytuł idealny dla miłośniczek nieskomplikowanych, bardzo emocjonalnych romansów. W historii nie brak uczuć i chociaż wszystko da się przewidzieć, ich opisy są niezwykle intensywne. Jeśli lubicie powieści o odnajdywaniu dróg do prawdziwej miłości, o dawaniu drugiej szansy i walce o szczęście, może się wam spodobać. Ale nie oczekujcie jakiejś oszałamiającej, zawirowanej opowieści.

Tytuł: Niewyjaśnione tajemnice

Autor: Joel Levy 

Wydawnictwo: Alma - Press

Jakiś czas temu na rynek weszła intrygująca książka o tytule „Niewyjaśnione tajemnice”. Od razu przypomniałam sobie tysiące wciągających rozmów o zagadkach historii. Uwielbiam takie tematy, dlatego z przyjemnością sięgnęłam po pozycję, która zapowiadała wiele ciekawych opowieści. Jak sprawdziła się w praktyce?

Najpierw oceńmy wydanie, na pierwszy rzut oka okładka przypomina... podręcznik do historii. Już sami musicie określić, czy jest to dla was plus, czy minus. Z kolei czcionka przywodzi mi na myśl liczne publikacje zbierające ciekawostki. Jest to zdecydowanie dobry kierunek, bo właśnie tajemnice przeszłości będą naszym tematem przewodnim. Cała treść została ułożona według czterech tematów głównych: Tajemnicze miejsca, zdarzenia, dziwne doniesienia i zagadkowe artefakty. Podrozdziały stanowią opowieści o poszczególnych zagadkach i konstrukcja jest raczej podobna. Każda tajemnica ma swoją stronę tytułową zawierającą najważniejsze informacje, a następnie omówienie wiadomych i... niewiadomych. Zagadek jest dokładnie 39, a więc mamy co czytać. Ale czy warto?

Moim zdaniem... zdecydowanie tak. Wszystkie materiały zostały opracowane prosto i czytelnie. Sposób prezentowania treści jest przystępny oraz wciągający. Każdy czytelnik lubiący tę tematykę z pewnością pokocha tę książkę. Owszem, jest to tytuł raczej dla osób dopiero poznających materię lub o szerokich zainteresowania. Obok siebie prezentowane są bardzo różne tajemnice, od tych popularnych, jak np. bursztynowa komnata, po te o wiele mniej znane.

Tak jak już wspomniałam, książka prezentuje każdą tajemnicę oddzielnie. Dzięki temu nie musimy zachowywać żadnego konkretnego porządku, ale czytać to, na co w danym momencie mamy ochotę. I z tego punktu widzenia jest to zaleta, jednak z drugiej strony brak ciągłości może się negatywnie odbić na czytelnikach z mniejszym samozaparciem, bo jeśli raz odłożą książkę, mogą już do niej więcej nie wrócić.

Całość dodatkowo zbogacają liczne materiały dodatkowe jak zdjęcia, mapy i ilustracje. To niezwykle wzbogaca książkę i sprawia, że o wiele łatwiej zrozumieć prezentowaną treść. „Niewyjaśnione tajemnice” to tytuł wartościowy, poszerzający horyzonty i o zdecydowanym walorze edukacyjnym. Idealna propozycja dla osób ciekawych świata!

Takiego duetu się nie spodziewała! Magdalena Witkiewicz – autorka powieści obyczajowych, z mocnym wątkiem romantycznym i Stefan Darda – pisarz literatury grozy. Znam dorobek obydwu autorów, dlatego nie potrafiłam sobie wyobrazić, co powstanie z takiego połączenia. Ich sposób pisania wydawał mi się tak różny... czy udało się osiągnąć satysfakcjonujący czytelnika kompromis?

Powieść zaczyna się... klasycznie, od małżeńskiego kryzysu. Monika i Maciek przestali troszczyć się o swój związek, z każdym dniem, niedopowiedzeniem, stają się sobie coraz bardziej obcy. Dlatego, gdy przypadkiem otrzymują niespodziewaną prezent, darmowy wyjazd do domku na odludziu, podchodzą do tego pomysłu dość sceptycznie. Ale przecież szkoda nie skorzystać. Pakują się więc w samochód i kiepskim nastroju ruszają w drogę. Czy w nowym miejscu ich uczucie odżyje? Szybko okazuje się, że w „Cymanowski Młyn" Młynie dzieje się dużo podejrzanych rzeczy. Zagrożony będzie nie tylko ich związek... 

Muszę przyznać, że po okładce i sposobie promocji spodziewałam się klimatu pełnego grozy. Tymczasem jest to opowieść najwyżej niepokojąca. Jeśli więc stronicie od horrorów i wolicie raczej historie obyczajowe, to „Cymanowski Młyn” przypadnie wam do gustu. Pojawiają się elementy nie z tego świata i atmosfera niepewności, ale spokojnie, jej poziom jest umiarkowany, na tyle wysoki, żeby zaintrygować, ale nie mącący spokojnego snu.

"Czasem lepiej być samemu niż z kimś, z kim się zupełnie nie chce być. Jak jesteś z kimś, kogo nie kochasz, blokujesz sobie szansę na prawdziwą miłość i szczęśliwą przyszłość".

Jest to książka głównie z kategorii literatury obyczajowej, a może nawet dalej, powieści kobiecych. Kluczowym elementem są relacje międzyludzkie i kwestia kryzysu małżeńskiego. Da się wyczuć, że wątki te przypadły do napisania Magdalenie Witkiewicz (takie moje własne podejrzenia) i radzi sobie z nimi całkiem nieźle. Mamy sporo demonów z przeszłości, niewyjaśnionych sytuacji, czy urażonych uczuć. Charakter Moniki i Maćka został dobrze rozplanowany i wynika z ich dotychczasowych doświadczeń. Podobało mi się drugie dno pozornie oczywistych sytuacji. Ciekawie prezentują się też wątki grozy, chociaż ich udział jest zdecydowanie mniejszy, pojawiają się później i chociaż napędzają akcję, moim zdaniem mogłyby odgrywać większą rolę.

Ten styk zupełnie odmiennych gatunków, literatury obyczajowej z powieścią grozy zaowocował nieuchronnym, ale jednak ograniczającym kompromisem. Wątki miłosne w przeszłości były dopracowane w najmniejszych szczegółach, z kolei te rozwijające się w czasie rzeczywistym momentami zdawały mi się zbyt szybkie. Owszem, sporo sytuacji miało stanowić uzasadnienie dla rozwoju wydarzeń, jednak nie do końca potrafiłam zrozumieć zachowanie i decyzje bohaterów. Nie do końca podzielałam ich emocje. Z kolei groza odrywała dużo mniejsze udział, niżby mogła. Tajemnice z przeszłości i dziwne wydarzenia dawały więcej możliwości. Ciekawie rozwinął się wątek kryminalny, ale mistyczny nie wykorzystał swojego całego potencjału. I nie mówię, że w ogóle został źle opisany. Wręcz odwrotnie, ten aspekt nadaje całości ciekawego klimatu i znacząco wpływa na akcję, ale... mógłby jeszcze bardziej.

Książkę czyta się naprawdę szybko, została napisana lekkim „językiem”, jest intrygująca i pełna zwrotów akcji. Może nie zapiera dech w piersi, nie zawsze zaskakuje, ale jest ciekawa i wciągająca. Mam wrażenie, że na styku dwóch zupełnie innych gatunków powstała powieść przesadnie uśredniona, zabijająca to, co skrajne i najlepsze zarówno w literaturze obyczajowej, jak i powieściach grozy. Mimo wszystko jest to ciekawy eksperyment, zaskakujące połączenie i bardzo przyjemna w odbiorze lektura. Do samego końca nie wiadomo, jakiego finału można się spodziewać, a przeszłość z każdą stroną zdradza przed nami swoje nowe oblicze. Odważysz się je poznać?

Tytuł: Jeszcze będziemy szczęśliwi

Autor: Enrico Galiano

"Gioia Spada jest osobą, która gdy znajdzie ciekawą książkę , nie pochłania jej na raz, a zaczyna czytać ją wolniej w obawie, że za szybko się skończy".

"Prawdziwi szaleńcy, moja droga, to ci, którzy widzą tylko to, co mają przed oczami".

"Ktoś, kto zadaje pytania, na które nie znamy odpowiedzi, zmusza nas do ich odnajdywania, chyba że jesteśmy już martwi i pochowani. Możliwość wyruszenia w poszukiwaniu czegoś jest darem, bez względu na to, czy szukamy kobiety, czy ziemi, czy odpowiedzi na pytanie!".

Jak powszechnie wiadomo, wszystko, co złe, podejrzane i szemrane musi pochodzić od amerykańskiego rządu. Z pewnością jakiś amerykański instytut badawczy już to potwierdził. Tym razem chodzi o niepokojące eksperymenty na ludziach. W czasach, gdy pierwszy człowiek wylądował na księżycu, bohaterzy naszej powieści zgłaszają się ochotników do badań psychologicznych. Szybko okazuje się, że terapie, którym ich poddają, są co najmniej wątpliwe. Postanawiają dowiedzieć się, o co tak naprawdę chodzi w eksperymencie. Nawet nie zdają sobie sprawy, że poznanie niektórych sekretów może ściągnąć na ich głowy znaczne niebezpieczeństwo.

"Kluczem do osiągnięcia czegoś wielkiego jest robić swoje".

Sam pomysł na wątek główny jest świetny. Podejrzane eksperymenty, szaleni naukowcy, kontrowersyjne badania... Tematy znane i lubiane. Aż czuć ciarki na plecach! Jednak... nie długo. Po szybkim zarysowaniu głównego problemy akcja błyskawicznie siada. Brak nagłych zwrotów akcji, dynamicznych wydarzeń, czy klimatu mrożącego krew w żyłach. Wszystko rozgrywa się zdecydowanie za wolno, by czytelnik z zapartym tchem śledził rozwój akcji. Niestety historia momentami niemiłosiernie się wlecze.


Również bohaterzy zostali wykreowani raczej schematycznie. Chociaż chłopczyca ze wsi, wiecznie w kombinezonie mechanika (w końcu naprawia samochody) może budzić sympatie, to ciężko powiedzieć, by jej postać była oryginalna. Ciekawa tak, ale nie pomysłowa. Tak samo główny wróg jest zbudowany ze schematów i powtarzalnych wzorców.

Dużym plusem jest za to przedstawienie klimatu lat 60. Poznajemy sporo szczegółów i z łatwością odczuwamy atmosferę tamtych czasów. Z tego względu liczne opisy szarej codzienności czasami niosły dodatkową wartość.

Po przeczytaniu „Stranger thinks. Mrocznych umysłów” wiem, że jest to książka głównie dla miłośników serialu. Jej rolą było dopowiedzenie paru detali i wyjaśnienie kilku wątpliwości, które nasunęły się widzom. Jednak bez tego, analizując ten tytuł zupełnie niezależnie, ciężko znaleźć w nim coś ciekawego. Tym razem więc kolejność powinna być odwrotna, najpierw film, potem książka.

 

Tytuł: Będziesz moja

Autor: Natasha Preston

Wydawnictwo: Feeria Young

Lylah razem z piątką swoich znajomych spędza beztroski czas na studiach. Dopiero co otrząsnęła się z rodzinnej tragedii, dlatego stara się zrobić wszystko, by nie myśleć o przeszłości. I nie widzi na to lepszego sposobu niż imprezy i spędzanie czasu ze znajomymi. Powoli zbliżają się walentynki, dlatego tajemnicza przesyłka o treści „Twoje serce będzie moje” nie budzi niczyich obawa. A potem ginie jeden z przyjaciół Lylah i nic nie jest takie samo jak wcześniej. Tymczasem podejrzane wiadomości wciąż przychodzą. Czy dziewczyna powinna zacząć się bać?

Tym razem autorka wykorzystała znany przez siebie motyw. Temat grupka przyjaciół i tajemniczego mordercy, którym może być każdy, pojawiało się przecież już w „Uwikłanej”. Jednak ten tytuł pozostawiał jednak sporo do życzenia. Jak spisała się „Będziesz moja”? Czy poczułam gęsią skórkę?

Tym razem muszę powiedzieć, że tak. Autorce udało się zbudować atmosferę zagrożenia i wzajemnych podejrzeć. Do samego końca nie byłam pewna, kto jest zabójcą. Co więcej, przez większość historii obstawiałam innego bohatera. Nie do końca z mojej winy, analizując wszystkie wskazówki i przesłanki, nie dało się ustalić tego jednoznacznie. Co nie zmienia faktu, że podczas finalnej sceny byłam zaskoczona i zaliczam to na plus. Motywacja sprawcy była uzasadniona, a wszystko trzymało się przysłowiowej kupy. Jednym zdaniem, jest to coś, co nie zawsze można powiedzieć o książkach Natashy Preston.

Nieznaczny postęp uczyniły też organy ścigania. Tym razem zaczęli coś robić, jednak nadal było to mocno nieudolne i bardzo nieefektywne. Ich bezsilność jest wręcz fascynująca. Pomijając kwestię, że bohaterowie też nieszczególnie dbają o swoje bezpieczeństwo, działania policji są nieudolne i tylko pozornie mają sens. To chyba największy problem w pisarstwie Preston. Rozumiem, że z mordercą mają się mierzyć bohaterowie, jednak dobrze by było, gdyby wynikało to z fabuły. Bo sytuacja, w której to nastolatki rozwiązują tajemnice, z którą nie dają sobie rady stróże prawa, jest zwyczajnie w świecie grubymi nićmi szyta.

„Będziesz moja” zostało napisane lekkim, przystępnym "językiem", wręcz kontrastującym z atmosferą zagrożenia i niebezpieczeństwami czyhającymi na bohaterów. Czytało mi są ją dobrze i szybko, chociaż miałam pewne zastrzeżenia co do pracy policji i zachowania głównej bohaterki, całość zrobiła na mnie dobre wrażenie. Idealnie nie jest, ale źle również nie. W porównaniu z kilkoma wcześniejszymi tytułami powieść jest lepsza, a motywacja „tego złego" posiada logiczne uzasadnieniem. I mam nadzieję, że tak będzie dalej!

 

 

Tytuł: Miliarder

Autor: Sławek Michorzewski

Wydawnictwo: Oficyna 4eM

No, ale może do rzeczy. Udamy się teraz do Bydgoszczy, gdzie czeka na nas Maciej Kupczyk vel Kupa, stażysta w dziale księgowości bydgoskiego Veltronexu. Nasz bohater nie jest zadowolony ze swego życia, oj nie jest. Cierpi na chroniczny brak gotówki, współpracownicy nie darzą go sympatią, z wzajemnością zresztą. Jakby tego było mało, Maciej jest totalnym pechowcem. Każdy jego krok i inicjatywa powodują totalny armagedon. Tego nie da się opisać, to trzeba przeczytać. Zmęczony takim obrotem spraw nasz bohater, pewnego, pięknego dnia wpada na iście szatański plan, którego realizacja niewątpliwie odmieni jego życie na lepsze. I wtedy się zacznie. Zdradzę Wam tylko, że bardzo szybko ze spokojnej Bydgoszczy trafimy do Sztokholmu i Paryża, w sam środek szpiegowskiej afery, na scenę wkroczy jeszcze wielu nietuzinkowych bohaterów, a Wy z niedowierzaniem przecierać będziecie oczy, obserwując to dzieje się wokół Was.

We mnie autor wzbudził dość gorące emocje od samiuśkiej pierwszej strony. Już Wam tłumaczę dlaczego. Jeżeli czytacie moje recenzje dość regularnie, to pewnie zauważyliście, że od jakiegoś czasu stałam się lokalną patriotką i zwracam uwagę na to, co pisarze mają do powiedzenia o mojej rodzinnej Łodzi, która jak chyba wiecie, nie cieszy się w mediach dość dobrą opinią. Dlatego chyba zrozumiecie, że trochę we mnie zawrzało, kiedy już na pierwszej kartce omawianej powieści, przeczytałam, że Macieja Kupczyka, Łódź ni mniej, ni więcej brzydziła. I tyle, żadnego wytłumaczenia z jakiego to powodu. Przełknęłam jednak tę gorzką pigułkę, bo przecież nie miałam czytać o moim rodzinnym mieście, tylko zgoła co innego i postanowiłam dać autorowi szansę. Nie zawiodłam się, dalej było już tylko lepiej. Może dlatego, że pan Michorzewski nic więcej nie pisał o Łodzi?:)) Inna sprawa, że naszego kraju i narodu pisarz też nie oszczędza.

Muszę Wam się przyznać, że dawno nie czytałam takiej „odjechanej” powieści. Siedziałam w fotelu i ze spokojem śledziłam losy Kupczyka, aż nagle znalazłam się w środku wydarzeń na pierwszy rzut oka zupełnie ze sobą niepowiązanych. Z niecierpliwością zaczęłam przerzucać kartki, choć oczywiście nadal uważnie czytałam, bo nie za bardzo chciałam wierzyć, że te wszystkie wątki mają szanse spotkać się w jednym miejscu. Autor mnie nie zawiódł. Okazało się, że wszystkie drogi prowadzą do Veltronexu. Po, co dlaczego, jak? O tym na razie cicho sza. Sprawdzicie to sami.

Trup ściele się tu gęsto, nawet bardzo gęsto. Nie macie się jednak czego obawiać. Na kartach tej książki wcale nie jest strasznie. Jak ktoś bardzo chce kogoś zabić, to zdarza się, że mu się to nie uda, jak nie ma tego zamiaru, to wręcz przeciwnie, u jego stóp momentalnie leżą zwłoki. Żałuję teraz, że nie policzyłam ile istnień autor ma na sumieniu, ale podejrzewam, że coś około setki. I zapewniam Was, że mimo takiego okrucieństwa, jest tu wesoło, a nie strasznie. Bo taka liczba nieprawdopodobnych zbiegów okoliczności i dziwnych przypadków nie jest chyba możliwa.

Trzeba posiadać naprawdę niesamowity kunszt pisarski, żeby napisać tak szaloną, pełną satyry i groteski powieść. Nie pogubić się w liczbie bohaterów, niesamowitych zdarzeń i nieoczekiwanych zwrotów akcji, a do tego tak bardzo wciągnąć czytelnika w tę swoją literacką grę  i zapewnić mu mnóstwo dobrej zabawy i niewiele mniej powodów do refleksji nad współczesnym światem. Wielkie brawa dla autora!