Recenzje na widelcu

#WspółpracaRecenzencka #Helion

„Makra i VBA w tydzień” to krótki, ale treściwy kurs, który krok po kroku prowadzi przez podstawy i praktyczne przykłady – od uruchamiania edytora, przez analizę kodu z rejestratora makr, aż po pisanie własnych skryptów. Każdy rozdział to kolejna dawka wiedzy podanej zrozumiale i konkretnie.

Gdy książka do mnie dotarła, byłam naprawdę zaskoczona jej grubością – jest bardzo cienka. Jednak okazało się, że to jej ogromny plus. Publikacja zwiera same konkrety! Zero zbędnych historii, zero dygresji – tylko wiedza, instrukcje, porady, przykłady. Czytasz, odpalasz Excela, testujesz – działa.

Czuć, że autor zna temat od podszewki. Opisuje sytuacje, które naprawdę się zdarzają – błędy, na które można się natknąć, i sposoby, jak sobie z nimi radzić. Nie znajdziesz tu pustych definicji ani marketingowego bełkotu. Jest za to praktyka – jak pisać funkcje, jak ułatwiać sobie życie i przy tym go nie komplikować.

Ogromną zaletą książki jest też jej forma wizualna. Mnóstwo screenów z Excela sprawia, że wszystko staje się zrozumiałe nawet dla początkujących. Każdy krok jest zilustrowany – nie musisz się domyślać, jak coś wygląda ani błądzić po omacku. To nauka przez działanie – i to działa!

Z mojego punktu widzenia to idealna pozycja na start. Jeśli chcesz wejść w temat, ale nie masz czasu na setki stron i akademickie podejście – ta książka jest dla Ciebie. Wiedza, którą zyskasz, naprawdę przyda się w codziennej pracy. Już po kilku rozdziałach miałam w głowie gotowe pomysły, jak usprawnić swoje pliki.

Podsumowując – to nie jest książka dla tych, którzy chcą filozofować o programowaniu. To tytuł dla tych, którzy chcą działać. Jeśli chcesz się nauczyć automatyzacji w Excelu szybko, konkretnie i bez stresu – „Makra i VBA w tydzień” to świetny wybór. Sprawdź, jak w siedem dni możesz zyskać narzędzie, które naprawdę zmienia sposób pracy.

#WspółpracaRecenzencka #Znak 

I właśnie w tę stronę idzie książka Mateusza Madejskiego „AI. Jak się przygotować do rewolucji?”. Z tytułu można by sądzić, że to poradnik – coś w stylu „10 kroków do zaprzyjaźnienia się ze sztuczną inteligencją”. Ale nie. To raczej reportaż, opowieść złożona z wielu głosów, refleksji i prób zrozumienia, dokąd to wszystko zmierza. Autor nie sili się na to, żeby dawać gotowe odpowiedzi – zamiast tego zaprasza nas do wspólnego myślenia. I muszę przyznać, że to zaproszenie przyjęłam z dużą ciekawością.

Zresztą, ten reportażowy charakter to była dla mnie bardzo miła niespodzianka. Spodziewałam się bardziej „poradnikowej” książki – czegoś złożonego ze złotych myśli – dostałam coś dużo ciekawszego, w czym refleksja przeplata się z twardymi danymi. Madejski przytacza wypowiedzi ekspertów, pokazuje różne perspektywy, serwuje trochę statystyk, ale wszystko to jest podane z dużą lekkością. I co ważne – nie chodzi tu o AI jako technologię, tylko o to, co ta technologia zrobi z nami. Z naszymi zawodami, decyzjami, edukacją, relacjami. Z naszym życiem.

Oczywiście, nie jest to książka, która rozłoży nam cały temat AI na czynniki pierwsze. Nie znajdziemy tu konkretnej wiedzy o tym, jak działają modele językowe, jak uczą się algorytmy czy co się kryje za słynnym „machine learningiem”. Jeśli ktoś szuka encyklopedii AI – będzie zawiedziony. To raczej rozważanie o tym, co może się wydarzyć. Taka próba pogodzenia się z tym, że świat się zmienia – i że fajnie byłoby nie zostać w tyle.

Dzięki temu książkę czyta się błyskawicznie. Naprawdę – siadasz i nagle okazuje się, że połowa za Tobą. Jest lekka, ale nie płytka. Przystępna, ale nie banalna. To bardziej esej niż raport, bardziej rozmowa niż wykład. I to działa, bo temat przyszłości z AI wcale nie musi być straszny ani trudny – może być po prostu ciekawy. Madejski pokazuje, że da się o tym pisać z pasją, ale i dystansem.

To bardzo aktualna i potrzebna pozycja. Nie trzeba być fanem technologii, żeby coś z niej wynieść. Ba – właśnie ci, którzy są zupełnie poza tym tematem, powinni po nią sięgnąć. Bo sztuczna inteligencja nie pyta o zgodę – po prostu wchodzi do naszego życia. A ta książka to dobry pierwszy krok, żeby się na tę wizytę przygotować. Polecam z czystym sumieniem – lekko, mądrze i bardzo na czasie.

#WspółpracaRecenzencka #Ringier Axel Springer Polska

To nie jest klasyczny planer, w którym dominują rozpiski godzinowe i listy spraw do załatwienia. To narzędzie do myślenia. Do refleksji. Do zadania sobie pytań, których na co dzień unikamy. To osobisty dziennik, który prowadzi nas przez kolejne etapy poznawania siebie, ale nie narzuca ścieżki. Raczej subtelnie zaprasza do przyjrzenia się sobie – temu, co nas napędza, czego pragniemy, gdzie jesteśmy i dokąd chcemy zmierzać.

Na pierwszy rzut oka uwagę przyciąga odważna oprawa. Czerwona okładka wręcz krzyczy: działaj!. Solidna, wyrazista, robi wrażenie i zdecydowanie wyróżnia się na tle pastelowych, minimalistycznych planerów. W środku – estetyka typowo newsweekowa: ilustracje są graficzne, oszczędne, mocno współczesne. To nie do końca mój styl – bliżej mi do klasycznych ilustracji – ale doceniam konsekwencję. Wszystko tu do siebie pasuje. Grafiki nie są przypadkowe, a przekaz, jaki niosą, dobrze współgra z treścią. Wygodna zakładka ułatwia korzystanie z planera i sprawia, że bez problemu można wrócić do przerwanego miejsca.

To, co najważniejsze, kryje się jednak w środku. Planer skłania do refleksji, i to naprawdę głębokiej. Zmusza do zatrzymania się, do tego, by spojrzeć na siebie z innej perspektywy. Pytania, które padają, nie są złożone ani skomplikowane, a jednak trafiają w punkt. Czyta się go powoli – i tak właśnie powinno być. To nie jest lektura na raz. Raczej na wiele wieczorów z kubkiem herbaty, w ciszy, kiedy dzieci śpią, a świat na chwilę milknie. Wtedy dopiero można naprawdę poczuć jego siłę.

Ciekawie rozwiązano też kwestię kalendarza. Na początku znajdziemy klasyczne zestawienie świąt i miesięcy, ale później nie ma żadnych dat. Tygodnie do zaplanowania są „puste”, co oznacza, że możemy sięgnąć po planer w dowolnym momencie – nawet jeśli przez kilka tygodni o nim zapomnieliśmy. Nie ma tu miejsca na poczucie winy. Można zacząć od nowa. I to jest piękne. Bo chociaż regularność w planowaniu jest ważna, życie nie zawsze daje się ubrać w ramki.

Na uwagę zasługuje też część z polecanymi lekturami. Autorzy nie ograniczają się tylko do samego planera – podsuwają inne tytuły, które mogą pogłębić refleksję i pomóc w dalszej pracy nad sobą. Sama mam już kilka na swojej liście „do przeczytania”.

Zdecydowanie polecam ten planer każdemu, kto ma ochotę spojrzeć na siebie z nowej perspektywy. Jeszcze lepiej, jeśli lubicie notować, pisać, analizować – bo ten tytuł aż się o to prosi. To nie tylko zeszyt. To przestrzeń do spotkania z samym sobą.

#WspółpracaRecenzencka #WydawnictwoNoBell 

Fabuła książki jest bardzo oszczędna, wręcz symboliczna. Poznajemy dziewczynkę, która musiała opuścić swój dom. Jej jedynym towarzyszem w podróży staje się drzewo. Nie jest to jednak baśniowa historia pełna przygód – raczej czuła opowieść o szukaniu nowego miejsca, o oswajaniu nieznanego, o tęsknocie i nadziei. Drzewo staje się nie tylko towarzyszem, ale i metaforą – korzeni, które się utraciło, i tych, które dopiero mają zapuścić się na nowo.

Temat migracji przestał być jedynie politycznym hasłem – stał się codziennością Europy. Bez względu na osobiste poglądy, jest to rzeczywistość, z którą dzieci prędzej czy później się zetkną. Dlatego tak ważne są książki, które pomagają w zrozumieniu tego, co często bywa trudne nawet dla dorosłych. „Ja+drzewo” nie moralizuje. Raczej otwiera przestrzeń do rozmowy – o różnicach, ale i o tym, co nas łączy. O potrzebie bezpieczeństwa, domu, przyjaźni.

Fabuła jest uniwersalna – bez zbędnych szczegółów, bez dokładnej mapy podróży bohaterki. Dla dorosłego czytelnika może to być niewystarczające, ale pamiętajmy, że książka skierowana jest do najmłodszych. A dla nich – ta prostota jest atutem. Pozostawia przestrzeń na własne pytania, własne wyobrażenia i – co ważne – na rozmowę z rodzicem, który może dodać potrzebny kontekst i opowiedzieć więcej.

Mimo trudnej tematyki, książka nie przytłacza. Jest delikatna, wręcz kojąca. Daje do myślenia, ale nie zostawia z ciężarem. Wręcz przeciwnie – staje się zaproszeniem do zadania pytań i poszukiwania odpowiedzi wspólnie. To świetny punkt wyjścia do rozmowy o świecie, który nie zawsze jest prosty, ale który możemy próbować lepiej rozumieć.

Warto też zatrzymać się przy warstwie graficznej. Ilustracje są surowe, minimalistyczne, ale niezwykle wymowne. Każdy detal ma znaczenie. Warto zajrzeć pod obwolutę, gdzie kryje się dodatkowy przekaz – subtelny, ale poruszający. Ten styl nie jest dla każdego – ale jeśli lubisz sztukę, która zostawia miejsce na interpretację i nie podaje wszystkiego na tacy, to „Ja+drzewo” z pewnością Cię oczaruje.

Podsumowując: „Ja+drzewo” to książka, która łączy wrażliwość z siłą przekazu. Dla tych, którzy szukają literatury zaangażowanej społecznie, ale podanej z taktem i artystycznym zacięciem – będzie to strzał w dziesiątkę. Idealna dla rodziców, którzy chcą rozmawiać z dziećmi o świecie – nie tylko tym pięknym, ale i tym trudnym.

#WspółpracaRecenzencka #Mamania

#WspółpracaRecenzencka #LarensColour

#WspółpracaRecenzencka #WydawnictwoMarginesyw

Fabuła? Pozornie prosta, ale zaskakująco głęboka. W Kioto działa nietypowa klinika, w której lekarz nie wypisuje tabletek, a… koty. Każdy pacjent otrzymuje receptę na puchatego towarzysza, który ma pomóc mu uporać się z życiowym kryzysem. Pięć historii – pięć różnych postaci i pięć równie różnych futrzastych „terapeutów”.

Książka została napisana przez japońską autorkę i od razu czuć tu ducha azjatyckiej literatury. To zbiór opowiadań, które mimo że odrębne, są subtelnie połączone postacią tajemniczego lekarza, oddanej pielęgniarki i motywem kociej recepty. Całość jest spokojna, refleksyjna i bardzo symboliczna.

To, co mnie ujęło, to sposób, w jaki autorka mówi o trudnych tematach. Pojawia się samotność, wypalenie zawodowe, żal po stracie, brak celu. Ale nie ma tu zbędnego dramatyzmu. Zamiast tego – zwyczajność, która okazuje się być najbardziej wzruszająca. Codzienność bohaterów porusza właśnie przez swoją autentyczność.

Sama koncepcja przepisywania kotów na receptę jest nie tylko urocza, ale też niezwykle pomysłowa. Co ciekawe, im bliżej końca książki, tym więcej dowiadujemy się o samym lekarzu i pielęgniarce. Nie wszystko zostaje wyjaśnione, ale liczę, że w kontynuacji poznamy ich jeszcze lepiej.

Całość ma bardzo przyjemny klimat – delikatnie melancholijny, ale nie smutny. Narracja jest prosta, a jednocześnie pełna ciepła i spokoju. Idealna lektura na wieczór z herbatą.

Dla mnie była to bardzo kojąca i angażująca książka. Wciągnęła mnie bez reszty i zostawiła z głową pełną przemyśleń. Na pewno wrócę do niej jeszcze nie raz – i polecam każdemu, kto lubi azjatyckie opowieści, koty albo po prostu dobre, mądre historie.

#współpracareklamowa #trnd #gerber_polska

Tym razem mieliśmy przyjemność testować cztery zupki Gerber Junior: zupę pomidorową z ryżem, krem z dyni, kalafiorowo-brokułową oraz gulaszową z ziemniaczkami. Wszystkie zamknięte w poręcznych słoiczkach, gotowe do podania w kilka minut. Idealne na „ratunek obiadowy” w dzień, gdy nic nie idzie zgodnie z planem (czyli… codziennie).

Mam w domu małego krytyka kulinarnego, który potrafi wyczuć marchewkę na kilometr i krzywi się nawet na widok ziemniaków. Dlatego byłam szczerze zaskoczona, że najbardziej zasmakowała mu zupka gulaszowa – pachniała obłędnie, jakby ktoś ją doprawił miłością i domowym rosołkiem. Hitem okazała się też kalafiorowo-brokułowa, co nadal próbuję przetrawić psychicznie (kalafior! brokuł! sukces!). Za to krem z dyni… cóż, słodki i aksamitny, ale został wybrany tylko do degustacji, nie do dalszej współpracy.

Co podobało mi się najbardziej? To, że nie muszę sterczeć nad garnkiem i gotować na trzy dni, żeby maluch zjadł trzy łyżki. Skład jest prosty, smak dziecięcy, konsystencja odpowiednia – zero stresu, maksimum wygody. A że czasem sama spróbuję łyżkę? No cóż… nazwijmy to kontrolą jakości.

Podsumowując – Gerber ratuje nie tylko brzuszki naszych dzieci, ale też nerwy rodziców. Polecam z czystym sumieniem (i czystym śliniaczkiem), szczególnie gulaszową – to zupa z charakterem!

A teraz Ty – sprawdź, która zupka zostanie ulubieńcem Twojego malucha. Ostrzegam: może być walka o ostatnią łyżkę!

#WspółpracaRecenzencka #StudioEmka

Publikacja składa się z dwóch głównych części: merytorycznej oraz technicznej. Pierwsza z nich wprowadza czytelnika w podstawy budowania marki, definiowania jej wartości oraz komunikacji z odbiorcami. Druga część skupia się na praktycznych narzędziach, w tym na arkuszu Google, który generuje prompty do ChatGPT, umożliwiając efektywne wykorzystanie sztucznej inteligencji w procesie tworzenia strategii marki.

Książka wyróżnia się wyjątkowym wydaniem – jest pięknie zaprojektowana, z dużą czcionką, wyodrębnionymi cytatami i licznymi zdjęciami autorek. To wydanie, które przyciąga wzrok i sprawia, że lektura staje się przyjemnością. Jednakże, choć estetyka jest na wysokim poziomie, może to wpływać na objętość treści – książka jest stosunkowo krótka, a powtarzające się zdjęcia autorek, czy wałkowanie wciąż podobnego przekazu, znacząco ograniczają wartość merytoryczną publikacji.

W części merytorycznej autorki przedstawiają podstawowe zasady budowania marki, takie jak określenie jej misji, wartości czy grupy docelowej. Niemniej jednak, dla osób już zaznajomionych z tematyką marketingu i brandingu, zawarte informacje mogą być zbyt ogólne i nie wnosić nic nowego. Książka raczej motywuje i przypomina podstawowe zasady, niż oferuje głęboką analizę czy nowatorskie podejście.

Najciekawszym elementem książki jest arkusz Google, który generuje prompty do ChatGPT. To narzędzie pozwala na efektywne wykorzystanie sztucznej inteligencji w procesie tworzenia strategii marki, oferując konkretne i praktyczne rozwiązania. Choć wyniki generowane przez arkusz mogą nie zawsze spełniać oczekiwania, jego uniwersalność i potencjał sprawiają, że jest to wartościowe narzędzie, które może być pomocne w przyszłości.

Mam jednak pewne wątpliwości co do analizy samego Excela. W książce poświęca się wiele uwagi jego poszczególnym elementom. Ja jedynie rzuciłam na nie okiem. Poza samym wprowadzeniem, długie strony analizy nie były mi potrzebne. Zamiast nich wolałabym jednak bardziej zaawansowane treści.

„Jak stworzyć strategię marki z ChatGPT i odnieść sukces w biznesie” to książka, która łączy w sobie estetykę, praktyczne narzędzia i nowoczesne podejście do budowania marki. Choć dla bardziej zaawansowanych czytelników może być zbyt ogólna, dla osób początkujących stanowi inspirację i motywację do działania. Dodatkowo, arkusz Google z promptami do ChatGPT stanowi wartościowe narzędzie, które może wspierać proces tworzenia strategii marki w erze sztucznej inteligencji.

#WspółpracaRecenzencka #FlowBooks

Główną bohaterką jest trzynastoletnia Nanami Kosaki, która uwielbia czytać. Lokalna biblioteka jest jej domem, a książki najlepszymi przyjaciółmi. Kiedy Nanami zauważa, że książki znikają z bibliotecznych półek, postanawia dowiedzieć się, kim jest tajemniczy mężczyzna w szarym garniturze kręcący się po bibliotece. Wkrótce pojawia się gadający rudy kot, Tora, który ostrzega ją przed niebezpieczeństwem. Razem wyruszają w podróż, by uratować znikające książki.

To powieść zdecydowanie baśniowa – lekka, symboliczna, miejscami wręcz oderwana od realności. Przypominała mi „Alicję w Krainie Czarów”, gdzie logika nie zawsze idzie w parze z wydarzeniami, a kolejne sceny mają raczej znaczenie metaforyczne niż dosłowne. Pod względem nastroju blisko jej również do „Sklepu pory deszczowej”, który także operował delikatnością i klimatem nieco onirycznym. To książka, którą można odebrać jak dłuższą przypowieść.

Nanami to postać odważna, ale przede wszystkim silna duchem. Mimo cichej natury potrafi postawić się, kiedy trzeba, i nie brakuje jej moralnego kompasu. To bohaterka, który może inspirować, ale przy tym jest tak bardzo... bez skazy. Ciężko się z nią utożsamić, bo nie popełnia błędów, nie ma wad, nie myli się. Przez to trudno poczuć do niego prawdziwą sympatię – pozostaje trochę papierowa, mimo wszystkich swoich zasług.

W książce dużo się dzieje – kolejne rozdziały to nowe misje, nowe przesłania i nowe spotkania. Fabuła nie stoi w miejscu, co teoretycznie powinno działać na plus. Mimo to, miałam trudność z pełnym zaangażowaniem się w tę historię. Magia, choć obecna, nie porwała mnie tak, jak tego oczekiwałam. Być może to wina pewnej naiwności fabuły – wszystko jest tu bardzo czarno-białe, symbole są podane wprost, a refleksja, choć trafna, momentami wydaje się zbyt uproszczona.

Trzeba jednak przyznać, że książka zostawia po sobie kilka naprawdę ciekawych myśli. Najbardziej poruszył mnie temat „szarych ludzi” – tych, którzy zapominają, kim są, którzy przestają zadawać pytania, trwają w codzienności bez pasji i refleksji. Kiedy się nimi stajemy? A może już jesteśmy? Ta myśl długo nie dawała mi spokoju. I choć sama forma książki nie do końca mnie przekonała, to właśnie te momenty – ciche, pozornie niepozorne – okazały się najbardziej wartościowe.

„O kocie, który ratował bibliotekę” to książka zdecydowanie skierowana do młodszego czytelnika. Starsi odbiorcy mogą się nieco rozczarować jej prostotą, ale dla nastolatków – zwłaszcza tych, którzy dopiero zaczynają dostrzegać wartość książek i siłę refleksji – może być ciekawym i wartościowym doświadczeniem. To lektura dla tych, którzy lubią bajki z morałem, podane w delikatnej, estetycznej formie.