Recenzje na widelcu

 

 

Dzisiaj, Kochani, zabiorę Was w podróż do malowniczego Drawna, położonego w południowo, zachodniej części Pojezierza Pomorskiego. Czeka tam na nas dziennikarka, Agnieszka Raczyńska.

Tytuł: Pocztówki z Amsterdamu
Autor: Agnieszka Zakrzewska
Wydawca: Edipresse Książki

Agnieszka wróciła niedawno z Amsterdamu. Podejrzewam, że niektórzy z Was mogli jej tam towarzyszyć podczas lektury poprzedniej książki Agnieszki Zakrzewskiej, zatytułowanej Do jutra w Amsterdamie. Ja niestety tą szczęściarą nie jestem, ale nie przeszkodziło mi to w intensywnym przeżywaniu opisywanej tutaj podróży.

Nasza bohaterka jest już w rodzinnym mieście, w czasie dla siebie bardzo szczególnym. Musi podjąć kilka bardzo ważnych decyzji, wraca do dawnej pracy, zawiera nowe, ważne znajomości, a do tego jeszcze znajdzie się w samym środku małomiasteczkowej, politycznej afery. Będzie się naprawdę działo i nawet przez moment nie będziemy się nudzić.

Na początku chciałabym się przyczepić do jednej rzeczy, która trochę przeszkadzała mi w lekturze i minęło ciut czasu zanim się do tego przyzwyczaiłam.

Mam tu na myśli zaburzenia narracji w powieści. Już Wam szybko tłumaczę o co mi chodzi. Znajdujemy się w samym środku sceny w jednym z rozdziałów i raptem akcja, w której bierzemy udział gwałtownie się urywa. W następnym podrozdziale jesteśmy już zupełnie gdzie indziej, a do poprzednich wydarzeń wracamy dopiero za jakiś czas. Pół biedy, kiedy dzieje się to po dwóch, trzech stronach, ale bywało i tak, że wracaliśmy do bohaterów dopiero po kilku rozdziałach. Zdarzało się, że już dawno zapominałam o tamtych wydarzeniach. Na szczęście po kilku takich zwrotach, zdążyłam się do tej narracji przyzwyczaić i już nic więcej nie przeszkadzało mi się tą lekturą delektować.

Drawno i okolice autorka opisuje w sposób tak wspaniały, że aż żal było mi to miasteczko opuszczać, a do jego mieszkańców zapałałam ogromną sympatią. Szczególnie moje miejsce skradli Henrik i Gośka, niesamowite pełne charyzmy, optymizmu i wigoru postaci.

Z takim samym żalem jak Drawno, opuszczałam również Amsterdam, do którego pani Agnieszka również zabiera nas od czasu do czasu i pisze o nim z wielką miłością.

Moje serce szczególnie ujął wątek tytułowych pocztówek z Amsterdamu. Kolekcjonuję widokówki i za taką kolekcję, jaką zebrała bohaterka oddałabym wiele.

Na koniec pozwolę sobie na pewną małą prywatę. Nigdy nie uważałam się za lokalną patriotkę, ale od pewnego czasu zrobiłam się bardzo wyczulona na obraz mojej rodzinnej Łodzi w literaturze i mediach. Stąd mój nieśmiały apel do autorki. Pani Agnieszko! Łódź to nie tylko stare, zaniedbane kamienice na Polesiu, nieszczęśliwe dzieciństwo, bieda i upokorzenie. Łódź to piękne miasto i szczęśliwi ludzie. Serdecznie zapraszamy!

Dobrze, nie zawracam Wam już więcej głowy, bo szkoda czasu. Wybierzcie się szybko w podróż do Drawna, bo naprawdę warto. Odpoczniecie, wzruszycie się nie raz, uśmiejecie, patrząc na poczynania szalonej Gośki, zakochacie w Amsterdamie i wrócicie naładowani pozytywną energią, z którą tak jak i jana pewno niecierpliwie będziecie czekać , na kolejną powieść autorki. Coś mi mówi, że do Drawna chyba jeszcze kiedyś wrócimy. Ja na pewno zrobię to z niekłamaną radością. Mam nadzieję, że Wy również. Miłej lektury! 

 

Dorota Skrzypczak 

Dzisiaj zabiorę Was na chwilę do Warszawy. Tam czeka już nas Dorota, japonistka i tłumaczka. Zajrzymy do niej na chwilę i razem z nią udamy się na Roztocze, bo właśnie tam, w tej pięknej krainie, Dorota ma do załatwienia kilka bardzo ważnych spraw. 

Na Roztocze, wybierzemy się z Dorotą, do jej dziadka, o którego istnieniu właśnie się dowiedziała. Jej ojciec nigdy się nią interesował i teraz przed naszą bohaterką trudne decyzje i ciężkie zadania. Co zrobić z dziadkiem, który potrzebuje pomocy, kiedy nic a nic się do niego nie czuje. Przepraszam, czuje się, Dorota wcale nie ukrywa, że dziadka po prostu nie lubi. Jednak, czy jest to dobra wymówka, by odwrócić się na pięcie i wrócić do swojego, może nieidealnego, ale przewidywalnego życia? Przekonajcie się sami, co jeszcze to życie trzyma w zanadrzu dla naszej bohaterki i jak wpłynie na nie nieoczekiwany „spadek” w osobie dziadka.

Ta powieść wzruszyła mnie przeogromnie. Z kilku różnych powodów. Jednym z nich jest na pewno sposób przedstawienia przez autorkę obrazu wsi. Zapomnijcie, tu Kochani o „wsi sielskiej i anielskiej”. Zabieram Was na wieś prawdziwą,taką jaka wbrew pozorom istnieje do dzisiaj. Będzie biednie, brudno, pot będzie lał się z czoła, ale ja taki obraz uwielbiam. Pamiętam taką wieś z dzieciństwa i choć na pewno od tamtych czasów wiele się zmieniło, to równie wiele pozostało takim samym.

Obraz tej wsi jest smutny, ale bardzo realny. Ludzie są biedni, niektórych dławią nałogi, ale są to ludzie dumni i uczuciowi. Pragną lepszego życia, ale nie za wszelką cenę, żyją najlepiej jak potrafią, dbają o siebie, swoich sąsiadów, o zwierzęta, które traktują jak członków rodziny. Wzruszył mnie ten obraz przeogromnie. Taki prawdziwy, a tak rzadko się o nim pisze.

Niejedną łezkę uroniłam także czytając o relacjach międzyludzkich, przede wszystkim o tych łączących starszych i młodszych. Autorka dużo miejsca w tej książce poświęca ludziom starszym. Takim, którzy potrzebują naszej uwagi i zainteresowania, a my na co dzień zabiegani i zapracowani zdaje się niekiedy o tym zapominamy. Z drugiej strony, pisarka zwraca nam również uwagę, że tacy ludzie również mają swoje pasje, zainteresowania, potrzeby i pragnienia i nie możemy zamknąć ich tylko i wyłącznie w czterech ścianach. Wystarczy tylko, że od czasu do czasu ich po prostu posłuchamy.

Urzekła mnie również postać Mikołaja, ojczyma Doroty, a to co powiedział o braniu odpowiedzialności za podejmowane decyzje zapamiętam do końca życia. Na kartach tej powieści spotkacie szereg wspaniałych postaci. Od starszego pokolenia nauczycie się jak żyć i jak cieszyć się tym życiem. Od młodszego, jak unikać pewnych błędów i jak nie dać się przewrotnemu losowi. Spotkacie tu również kilka wspaniałych zwierząt, które skradną wasze serca i koniecznie uważajcie na Kajtka- Bartka, jego dziób jest naprawdę silny, a i miejcie się na baczności przed Morusem. Jak go spotkacie, szczególnie uważajcie na swoje palce:):)

Brawa dla projektanta za okładkę. Oj, jak ja chętnie poszłabym przed siebie tą drogą. I tak bardzo zatęskniło mi się za latem

Jeszcze jedna uwaga. Nie siadajcie do lektury głodni. Bo je się tu dużo i naprawdę dobrze. Ślinka cieknie, a w brzuchu burczy. Zjadłabym chętnie takie prawdziwe wiejskie śniadanie, pewnie nie tylko ja:)

Serdecznie zapraszam do lektury. To piękna powieść o wspaniałych ludziach i uczuciach, które między nimi rozkwitają. Długo nie będziecie chcieli stamtąd wracać i szybko zatęsknicie za jej bohaterami. Ja ciągle o nich myślę i wiele mądrości się od nich nauczyłam, no i bardzo chętnie wróciłabym jeszcze raz na taką wieś.

Miłej lektury!

Wczoraj obchodziliśmy dzień babci, dziś dzień dziadka! Seniorom życzymy wszystkiego, co najlepsze. Dużo zdrowia, rodzinnego ciepła, spełnienia marzeń i satysfakcji z każdej chwili. I chociaż nie każdy z was może powiedzieć te życzenia osobiście, wierzę, że je słyszycie. Gdziekolwiek jesteście. Bo gdyby nie wy, nie było by nas.Nie było by wielu pięknych wspomnień i... wspaniałych książek. Dziś zapraszam na top 3 powieści z seniorami, o których nie sposób zapomnieć.

Moją pierwszą myślą na ten temat będzie jest Pani Wiesława z "Pracowni dobrych myśli" (i kilku innych książek Magdaleny Witkiewicz). Jej po prostu nie można nie lubić. Ma w sobie wszystko co fajne w byciu emerytem, ale też całe mnóstwo rozczulających cech. Jest przezabawna i przemiła. Przede wszystkim jednak nie użala się, a potrafi wziąć sprawy w swoje ręce i nieźle namieszać w życiu bohaterów. Taka sąsiadka to skarb!

"Powrót do domu" Allan Stratton to dla odmiany powieść młodzieżowa, która do refleksji. Nie jest wcale łatwa i przyjemna, dużo w niej o relacjach babci z wnuczką. Ta historia jest piękna, przejmująca i niezwykle wzruszająca. A babcia... tej bohaterce zdecydowanie bliżej do prawdziwego życia. Wcale nie ma łatwego charakteru (a kto z nas ma), jest równie kochana, co irytująca. Każdy wiek ma swoje prawa, ale ta książka opowiada o niesamowitym uczuciu, którym seniorka darzy wnuczkę (ze wzajemnością). Naprawdę warto przeczytać!

Jedna z naszych recenzentek, Monika Mikłaszewska, z rozrzewnieniem wspomina seniorów z Ani z Zielonego Wzgórza: "Mateusz był dobrotliwym, nieśmiałym staruszkiem, który na Anię przelał całą miłość. Maryla starała się wprowadzić w domu rządy twardej ale sprawiedliwej ręki. Jednak z czasem nauczyła się tego, czego nie musiał uczyć się jej brat, a mianowicie miłości do Ani. Stworzyli jej dom pełen szacunku, zaufania, radości".










To nasza lista top 3 seniorów, o których nie sposób zapomnieć. Jaka byłaby wasza? Jaki tytuł dodalibyście do listy?

Miałam szczęśliwe dzieciństwo. Mam cudownych rodziców, którzy są przy mnie do tej pory, ale nie tylko dlatego tamte odległe czasy wspominam z takim rozrzewnieniem. Przy mnie były również dwie cudowne babcie ( jedna z nich tak naprawdę była prababcią, ale czy to ważne?:)) i ukochany dziadziuś, który został ze mną najdłużej i miał naprawdę niebagatelny wpływ na moje życie. Dziś ich już przy mnie nie ma, ale wierzę że cały czas nade mną czuwają.

Myślę o nich dość często, ale chyba tak jak każdy w tych nadchodzących dniach stycznia, kiedy to obchodzimy kalendarzowe Dni Babci i Dziadka najbardziej. W tym roku te dni natchnęły mnie do jeszcze jednej refleksji. Ponieważ książki są całym moim życie i poświęcam im od zawsze naprawdę bardzo dużo czasu, pomyślałam dziś o babciach i dziadkach, których podczas całego swojego życia miałam przyjemność spotykać w czasie swoich literackich podróży. I zadałam sobie pytanie: czy są oni w ogóle literaturze i nam czytelnikom potrzebni?

Zacznę może od nas. Czy nasze dzieciństwo byłoby takie samo, gdybyśmy kiedyś tam na swojej czytelniczej drodze nie spotkali Bzowej babuni z baśni Andersena, Babci na jabłoni, Dziadka, który stał się czereśniowym drzewem czy dziadziusia Anny i Britty z Dzieci z Bullerbyn? Pewnie nic wielkiego w naszym życiu by się nie zmieniło, gdybyśmy nie mieli okazji ich poznać, ale czy nie byłoby ono uboższe? Myślę, że jednak tak. Bo takich cudownych postaci się po prostu nie zapomina.

Teraz przyszedł czas na nasze literackie bohaterki, które spotykamy w swoich podróżach. Nie będę się cofać w czasy dzieciństwa, postaram się skupić na kobietach które miałam okazję odwiedzać stosunkowo niedawno.

Zacznę od książek Małgorzaty J. Kursy, które po prostu uwielbiam. Jest taki cykl książek pani Małgorzaty, którymi bohaterami są Marta i Michał, ich rodzice, przyjaciele, a później również i dzieci. I oczywiście dziadkowie. Michał ma dziadka, który jest dla niego wszystkim i który wielką miłością obdarza również Martę ( ale jej to nie da się nie kochać, jeżeli jeszcze nie wiecie o kim piszę koniecznie musicie przeczytać Miłość i aspirynę i kolejne jej części). Z kolei rodzice Marty i Michała są wymarzonymi dziadkami dla ich dzieci oraz małej Ali, bratanicy Marty. Jestem przekonana, że bez tych relacji książkom, o których piszę wiele by brakowało.

Jeżeli jeszcze nie czujecie tego o czym Wam piszę, to może inne pytanie. Czy wyobrażacie sobie Jeżycjadę bez Ignacego i Mili, bez tych dwóch opok rodu Borejków? Oj, chyba nie, byłyby to przecież już zupełnie inne książki.

Takich przykładów mogłabym mnożyć tu bez liku i tak naprawdę mam nieodparte wrażenie, że literatura, a szczególnie literatura kobieca, bez babć i dziadków po prostu nie istnieje. To oni pocieszają wnuczki, ocierają łzy po nieszczęśliwych miłościach, wspierają finansowo, choć sami za wiele nie posiadają, a czasami jednym prostym zdaniem wskazują kierunek, którym potoczy się całe życie.

Zaraz, zaraz czy skądś tego nie znamy? Tak, tak, te babcie i ci dziadkowie z kart książek to przecież wypisz wymaluj nasi staruszkowie, których kochamy nad życie i bardzo za nimi tęsknimy. W te szczególne dni jeżeli jeszcze macie to szczęście przytulcie ich mocno i nie zapomnijcie im powiedzieć jak bardzo ich kochacie.

Dla tych, którzy tak ja mogą tylko posłać do swoich bliskich ciepłą myśl wysoko, wysoko, mam inną propozycję. Otwórzmy swoją ukochaną książkę, wszystko jedno czy z dzieciństwa, czy współczesną lekturą i na jej kartach odnajdźmy babcię, dziadka, za którymi szczególnie tęsknimy. Myślę, że od razu zrobi nam się cieplej na duszy.

Wracając do pytania, które zadałam w tytule: oczywiście, literatura potrzebuje babci i dziadka, taka samo jak wszyscy wnukowie na ziemi, bez nich wiele by straciła, a tego przecież jej nie życzymy, prawda?:)

 

Są takie książki, które stały się dla mnie początkiem przygody z fantastyką. W szkolnej bibliotece nie było szerokiego wyboru, ale nie brakowało, ani Sapkowskiego ani Tolkiena. I jakiś czas trafiało się coś mniej typowego. Jedną z tych książek był „Kłamca” Jakuba Ćwieka. Zakochałam się w całej serii, tak samo, jak moja mama. Ale to było już jakiś czas temu. Właśnie dlatego, gdy dowiedziałam się, że SQN wznawia serię, z radością po nie sięgnęłam. Jak wyszła konfrontacja po latach?

Sylwester już za nami, nowy rok powoli się rozpędza. Tak samo, jak wydawnictwa. Druga połowa stycznia obfituje w całe mnóstwo ciekawych zapowiedzi. Chcecie wiedzieć jakich? Zobaczcie sami.

Oj będzie się działo w tym miesiącu! A to tylko niewielka część zapowiedzi! Jaką książke macie w planach? Którego tytułu najbardziej nie możecie się doczekać?

Dzień dobry, Kochani! Zapraszam po kubki z gorącym napitkiem, rozsiądźcie się wygodnie w fotelach.... zapnijcie pasy i ruszamy w niesamowitą podróż. Odwiedzimy kilka kontynentów, a nawet zejdziemy na dno morza. Będziemy świadkami wydarzeń tragicznych i niewyobrażalnych, a emocje, które podczas czytania poczujemy, długo nie dadzą nam o sobie zapomnieć.

W Norwegii czekają już nas Sigur Johanson i Tina Lund, w Kanadzie Leon Anawak, Jack Greywolf i Alicia Delaware. To tylko mała garstka naukowców, pasjonatów i wojskowych, których będziemy mieli przyjemność (lub nie) poznać podczas tej podróży. Wraz z nimi spróbujemy rozwikłać zagadkę wydarzeń, które mają miejsce na ziemi, a trzeba rzec, że nie dzieje się dobrze. Dna morskie opanowały miliony trudnych do zidentyfikowania robaków. 

 

 

Giną ludzie. Naprawdę nie jest ciekawie. Co jest przyczyną tego armagedonu? I najważniejsze, czy to już koniec świata? Szybko, tak jak wcześniej Was o to prosiłam, zapinajcie pasy i ruszajcie w tę fascynującą i niebezpieczną podróż. Nie zapomnijcie jednak uprzedzić swoich bliskich, że szybko nie wrócicie. Wycieczka ta będzie trwała całe 948 stron!

Ja wiem, że ta liczba niejednego może przerazić. Podczas czytania, w którymś momencie zadałam sobie pytanie, czy taka ilość słów jest naprawdę potrzebna? Czy gdyby naukowych rozważań było tu trochę mniej, coś by się stało?

Mam nadzieję, że nie wystraszyłam Was zwrotem „naukowe rozważania”. Rzeczywiście trochę ich tu jest i to z wielu różnych dziedzin, od robaków począwszy, na wydobywaniu ropy skończywszy. Autor wyjaśnia nam wiele różnych zjawisk występujących w przyrodzie. Nie macie się jednak czego bać, ja laik, jeżeli chodzi o naukę i przyrodę czy genetykę, zrozumiałam wszystko, co do słówka. Wszelkie naukowe zagadnienia przedstawione są tu w sposób bardzo prosty i „ludzki”, a do tego niezmiernie ciekawy. Tu wielkie ukłony dla tłumacza, to na pewno nie była łatwa praca.

Fabuła tej książki nie miałaby oczywiście żadnego sensu, gdyby nie jej bohaterowie i miejsce wydarzeń. I to też tłumaczy jej objętość. Każda postać, którą spotkamy w tej podróży to człowiek z krwi i kości. Posiada fascynującą przeszłość, ciekawy zawód, oryginalną pasję i masę problemów i traum, z którymi mierzy się równolegle z rozwiązywanie zagadki. Uwierzcie mi, nasi naukowcy naprawdę nie mają lekko.

Wielkim plusem fabuły jest również fakt, że autor zarysowując sylwetki bohaterów, nie skupił się tylko i wyłącznie, na postaciach pierwszoplanowych. Poznajemy tu także dokładną historię, niektórych ofiar wydarzających się kataklizmów, co jeszcze bardziej oddziałuje na nasze emocje.

Wyżej wspominałam też o miejscu wydarzeń. Proszę Państwa, jego opis to prawdziwy majstersztyk. Gdziekolwiek byśmy nie przebywali, czy w norweskim domu Sigura, czy w Kanadzie u Anawaka, lub na statku, na którym naukowcy szukają rozwiązania zagadki, mamy wrażenie, jakbyśmy znajdowali się tam naprawdę.

Mnie najlepiej podobało się u Eskimosów, a ich styl życia i legendy po prostu mnie urzekły. Jednak dlaczego znajdziemy się również tam, tego Wam nie zdradzę, będziecie musieli odkryć to sami.

Niedawno przyznałam Wam się, że bardzo zwracam uwagę na to, co bohaterowie jedzą:):) Uwierzcie mi, tu przeżyjecie prawdziwą smakową ucztę, ślinka nie raz Wam pocieknie. Opisy posiłków czyta się z wielką przyjemnością i burczeniem w brzuchu.

Każde zdanie w tej powieści jest naprawdę potrzebne. Dzięki temu ta podróż będzie jeszcze bardziej niesamowita. Serdecznie zachęcam do przeczytania tej książki. Nie skończymy jej niestety z dobrymi nastrojami, raczej z refleksją i zadumą nad naszą ingerencją w otaczającą nas przyrodę. Warto jednak przeczytać tę książkę do końca. Może następnym razem zastanowimy się nad poczynaniami obrońców przyrody, zamiast kpiąco się zaśmiać, kiedy będziemy czytać o kolejnej akcji ekologów. Taka zaduma akurat dzisiaj jest nam chyba bardzo potrzebna. Miłej lektury!

Kosmetyki kupuję głównie... nosem. Jeśli coś nie pachnie obłędnie, ma zdecydowanie mniejszą szansę na zdobycie mojej uwagi. Właśnie dlatego obok kremu do ciała Dairy fun po prostu nie mogłam przejść obojętnie.

Dział z recenzjami kosmetyków powoli się rozrasta. Tym razem mam dla was prawdziwą perełkę i to pod każdym względem.

Zanim otworzę...

Już samo opakowanie zwraca uwagę. Jest prześliczne, świetnie prezentuje się w łazience i zwiększa przyjemność używania kosmetyków. Mam ogromną słabość do opakowań stylizowanych na stare i ten model bardzo mi się podoba. 

Ma też dodatkowy plus, wcale nie musi być jednorazowy. O ile większość opakowań kosmetyków nie nadaje się do niczego, o tyle to świetnie wpisuje się w trend no waste. Można go z powodzeniem wykorzystać ponownie np. do przechowywania wacików kostycznych czy biżuterii.

Zajrzyjmy do środka...

Po otwarciu opakowania od razu czuć przyjemny zapach jagód, który kojarzy mi się ze skittlesami. Jest bardzo intensywny, wręcz aromatyczny! Aż chciałoby się go wyjadać łyżeczką. Ale wróć! To krem, przejdźmy więc do prawidłowej aplikacji :D

Balsam ma konsystencje delikatnego musu, idealnie nakłada się na skórę, perfekcyjnie rozsmarowuje i błyskawicznie wchłania. Nie pozostawia po sobie nieprzyjemnego nalotu, jedynie delikatną, orzeźwiającą woń jagód. Łatwo się go wyjmuje z opakowania, nie ma więc ryzyka, że trudno będzie wydobyć końcówkę produktu.

A skoro już o nakładaniu mowa, to wierzcie mi na słowo, nie próbujcie stawiać go do góry dnem. I tu pewnie myślicie, co mi do głowy wpadło. Spieszę z wyjaśnieniem, mój krem przyszedł pocztą, a ta widocznie nie obchodziła się z nim najlepiej. Był lekko wstrząśnięty i część produktu przykleiło się do wieczka. A tam, jak się okazuje, jest całe mnóstwo zakamarków. Trochę mi zajęło, zanim wszystko przełożyłam na dół. Po prostu wierzcie mi więc na słowo i nie róbcie tego.

Działa, jak natura chciała!

Mamy już ręce w kremie, przejdźmy do nakładania. O tak, jest to proces zdecydowanie przyjemny. Lekka konsystencja i obłędny zapach sprawiają, że zwykły zabieg kosmetyczny staje się chwilą relaksu. Jeśli więc tak jak ja, do regularnego używania mazideł potrzebujecie zapachowej motywacji, Dairy Fun będzie strzałem w dziesiątkę.

Po zachwytach nad zapachem przejdźmy do meritum, czyli działania. Krem w praktyce bardzo fajnie nawilża, pozostawia po sobie uczucie odświeżenia i relaksu. Wykorzystywałam go wieczorem, po prysznicu i w tej roli sprawił się idealnie. Zimą skóra ma tendencje do przesuszania, ale nie z Dairy Fun! Z nim codzienna pielęgnacja staje się przyjemnością!

Zalety:

Wady:

Za możliwość testowania produktu dziękuję sklepowi Medicot.