Recenzje na widelcu

Tytuł: Powrót do źródeł

Autor: Małgorzata Kasprzyk

Wydawnictwo: Wydawnictwo WasPos

Książka pod naszym patronatem medialnym

Akcja powieści zaczyna się o kilka lat po powstaniu styczniowym, kiedy życie codzienne powoli wraca do normalności. Znów należy się martwić o losy następnych pokoleń. I właśnie ta myśl przyświeca jednemu ze szlachciców, który w swoim testamencie zastrzega, że majątek przejdzie na własność synów, dopiero gdy ci... wyjdą za mąż. Ani jeden z dziedziców nie ma zamiaru ulec presji. To wszystko oczywiście do czasu, gdy pewna młoda kobieta nie zawróci jednemu w głowie. I wydawać by się mogło, że ta opowieść musi się toczyć utartymi ścieżkami, tymczasem... wcale tak nie jest. Na skutek niespodziewanych okoliczności wszystko staje na głowie. Ale to dopiero początek fascynującej opowieści, bo autorka pozwoli nam na wszystko spojrzeć z szerszej perspektywy, a konkretnie perspektywy trzech pokoleń.

Jeśli intrygują was opowieści o życiu na dworze, lubicie filmy kostiumowe czy cenicie rodzinne sagi, będziecie zachwyceni tą powieścią. Ma wszystko to, co najlepsze w swoim gatunku i tylko jedną wadę, jest zdecydowanie za krótka.

Ale po kolei, zacznijmy może od samej historii. Polityka, działania wojenne i niestabilna sytuacja polityczna Polski, chociaż nie są bezpośrednio przedmiotem opowieści, bardzo wyraźnie wpływają na losy bohaterów. Autorka nie robi nam wykładów ani skrótów z licealnego podręcznika. Wielkie wydarzenia są obecne w opowieści na zasadzie drugiego planu, pojawiają się rozmowach, nadają całości dynamiki, a nawet dają powód do refleksji.

W powieści zaobserwować można również zmiany społeczne. O ile w pierwszej części relacje międzyludzkie są mocno sformalizowane, a spotkania przebiegają według ściśle określonej etykiety, o tyle z czasem wszystko powoli się rozluźnia. Aż dochodzimy do losów współczesnych bohaterów, których zachowanie jest wręcz przeciwieństwie postępowania ich przodków. Zaprezentowanie w jednym tomie historii trzech pokoleń dale nam pole do wielu porównań i bardzo szeroką perspektywę oceny wszystkich wydarzeń.

Jeśli zaś chodzi o przebieg poszczególnych wątków, to nie ma w nich ani chwili nudy. Momentami opowieść rozwija się za szybko, a nagłe wydarzenia pojawiają się niczym grom z jasnego nieba. Parę razy zdarzyło mi się ze zdziwieniem powiedzieć „Co? Ale jak to?”. Pisarze przyzwyczaili mnie, że niektóre sceny są albo długo wprowadzanie, albo przez jakiś czas roztrząsane. Tymczasem tutaj wiele rzeczy dzieje się nagle, bez żadnego ostrzeżenia, a potem... życie toczy się dalej.

Podobała mi się też kreacja bohaterów, ich charaktery były świetnie dopasowane do realiów czasów, dzięki czemu czytelnik jeszcze mocniej odczuwał ścisły związek historii państwa z losami zwykłych ludzi. A jednocześnie z zapartym tchem śledził rodzące się uczucia i niełatwe miłości. Trudne decyzje wpływały na losy następnych pokoleń, a żadna decyzja nie obeszła się bez konsekwencji. Wszystkie pokolenia były ze sobą w jakiś sposób powiązane, nawet jeśli do końca nie zdawały sobie z tego sprawy.

Jedyne, czego mi brakuje to... kolejnych tomów. Ta książka skończyła się za szybko! Nie często to piszę (a w zasadzie chyba po raz pierwszy), ale również akcja była dla mnie zbyt dynamiczna. Spodobało mi się w tej opowieści dosłownie wszystko, narracja, sposób przedstawienia historii, pomysł na losy kolejnych pokoleń. Mogłabym o tym czytać i czytać. Zupełnie nie obraziłabym się, gdy całość stanowiła trzytomową sagę, a skrótowo opisane sceny zostały rozwinięte na wiele stron. Mam nadzieję, że autorka będzie dalej pisać, z podobnym zapałem i rozmachem i przede wszystkim, że jej następny tytuł będzie początkiem cyklu.

Z całego serca polecam wam sięgnąć po "Powrót do źródeł". Z początkiem lipca powieść pojawiła się w sklepach biedronka, dlatego przy okazji codziennych zakupów możecie znaleźć ciekawą lekturę ;)

Lubicie sagi rodzinne? Koniecznie podzielcie się ze mną ulubionymi tytułami!

Tytuł: Glatz

Autor: Tomasz Duszyński

Wydawnictwo: Sine Qua Non

Mamy rok 1920, wiosnę i... rosnącą liczbę trupów. Najpierw na ruchliwej policji ginie wysokiej rangi oficer, potem na moście zostaną odnalezione okaleczone zwłoki kolejnej ofiary. Czy te sprawy są ze sobą powiązane? Czemu wszystko zdaje się związane z przeszłością kapitana Wilhelma Kleina? Sprawa nie będzie łatwa, nie wszystkim zależy na wyjaśnieniu zagadki. Kapitan jeszcze nie ma pojęcia, że już wkrótce sam zostanie zaproszony do udziału w morderczej zabawy.

„Glatz” to naprawdę dobrze napisany i ciekawie skonstruowany kryminał retro. Po pierwsze – przeszłość, klimat tamtych czasów czuć w każdym detalu, opisie, czy nawiązaniu. Nie jak w podręczniku historii, oschle i sucho, ale jakby się tam było na miejscu i dosłownie cofnęło do przeszłości. Zarazem z bohaterami zaangażujemy się w rozwiązywanie kryminalnej zagadki, ale też poznamy ich codzienności.

"- Czytał pan to, Roth? - Richter zazgrzytał zębami, nie poprosił nawet Jurgena, żeby usiadł. Rzucona na biurko gazeta zsunęła się z blatu i z szelestem opadła na podłogę. - Piszą, że Klein dopadł pierwszego z zabójców! Dopadł?! Gdybyśmy to my tak spartaczyli ujęcie mordercy, zmieszaliby nas z błotem za nieudolność... Stalibyśmy się pośmiewiskiem, obrzucano by nas wyzwiskami, a kto wie, czy nie próbowano by nas ukamienować! Ale Klein? Nie, to bożyszcze ogłupiałej gawiedzi. Mają swojego bohatera, zbawcę, który uchroni ich przed całą zgnilizną tego świata!".

Co do postaci to tutaj również należą się słowa uznania. Bardzo często, gdy czytam książkę i czuję, że opowieść musiała się toczyć jeszcze przed fabułą powieści... okazuje się, że mam racje i trzymam w rękach któryś tom serii. Tym razem jest inaczej. Gdy poznajemy bohaterów, otrzymujemy ich już w pełni ukształtowanych, z przeszłością, tajemnicami i sekretami. Wszystko to jest naprawdę dobrze opracowane i długo pozostaje w kwestii domysłów. Naszym bohaterom daleko do ideałów, mają swoje „za uszami”, a dzięki temu są bardzo ludzcy.

Narracja prowadzona jest naprzemiennie z perspektywy różnych postaci. W zależności od tego czyimi oczami patrzymy na świat, trochę inaczej go odbieramy. Narracja jest bardzo subiektywna, co znalazło swój wyraz zarówno w nastawieniu do przebiegu wydarzeń, jak i innym sposobie konstruowana myśli. Po jakimś już po pierwszych zdaniach da się wyczuć, czyj fragment czytamy w danym momencie.

Sama zagadka została skonstruowana skrzętnie, z dbałością o najmniejsze szczegóły. Czytelnika czeka wiele zwrotów akcji, mylnych tropów i przypuszczeń. Trochę się nagimnastykuje, zanim ostatecznie pozna prawdę.

"Cóż, może tak wyglądało teraz nowe pokolenie: rozhukane, bez kompleksów, wyznające zasadę, że trup na drodze nie jest przeszkodą, ważne, żeby drań nie zmartwychwstał i nie pokrzyżował planów".

Warto jeszcze podkreślić, że „Glatz” to od początku do końca kryminał retro. Nic mniej i nic więcej. Bardzo dobrze napisany, ale jednak sztywno trzyma się granic swojego gatunku. Policjanci o wątpliwej reputacji, skomplikowana zagadka, „szorstko” opowiedziane wątki osobiste... To wszystko już gdzieś było, nie ma w tym krztyny nowości, czy oryginalności. Mimo wszystko miłośnicy tego typu powieści będą zachwyceni. Jako kryminał retro jest to jednak z lepszych pozycji, powoli wciągająca czytelnika w mroczny świat zbrodni.

Tytuł: Jutro zaczyna się dziś

Cykl: Szczęście niejedno ma imię

Autor: Roma J. Fiszer

Wydawnictwo: Edipresse

W Gdyni czeka już na nas pewna rodzina: Sonia, Ksawery i Paulinka. Nie dzieje się u nich za dobrze. Sonia marzy o powrocie do śpiewania i wbrew Ksaweremu zdecyduje się na półroczny kontrakt na Gran Canarii. Ta decyzja nieźle namiesza w ich życiu. Jak to się skończy i czy ich rodzina przetrwa, sprawdzić będziecie musieli sami, ja mogę Wam tylko zagwarantować niesamowite emocje.

Już kiedyś Wam wspominałam, że autorka jest dla mnie mistrzynią mojego ulubionego „tła okołofabularnego”. Mam wrażenie, że po lekturze jej wszystkich książek Kaszuby znam na wylot, choć jeszcze nie miałam okazji ich odwiedzić. Tym razem znowu pisarka nas tam zabrała. Może komuś wydać się to niemożliwe, ale w siódmej książce odwiedzimy kaszubskie miejsca, w których jeszcze nie byliśmy. Będą to między innymi mirachowskie parki Miniatur i Gigantów i Skansen Józefa Chmielowskiego w Brusach – Jagliach. Dowiemy się również, jak zmieniła się Gdynia na przestrzeni lat. Pani Roma zabierze nas również na dwa dni do Londynu i oczywiście „sprzeda” nam  wiele turystycznych i lokalnych ciekawostek na temat Gran Canarii, gdzie udała się Sonia

.

Jednak nie tylko „tło okołofabularne” sprawiło, że coraz bardziej uwielbiam tę autorkę. Po raz pierwszych tak bardzo zagrała na moich emocjach i kilka razy niemiłosiernie mnie zdenerwowała. Gwoli ścisłości, to nie ona, tylko bohaterowie, których wspaniale wykreowała.

W opisie na okładce książki winą za rozpad małżeństwa obarczony zostaje Ksawery. Rzeczywiście na początku nie budzi on naszej sympatii. Jest przeciwny powrotowi Soni do śpiewania, nie przyjmuje jej argumentów i jawi nam się jako ogromny egoista. W miarę upływu akcji bliżej poznajemy również Sonię i zaczynamy dostrzegać, że ona wcale także nie jest bez winy. Przy żadnej książce pani Romy moje emocje jeszcze tak nie buzowały. Mam wrażenie, że autorka po raz pierwszy obdarzyła swoich bohaterów cechami budzącymi naszą antypatię i po raz pierwszy stworzyła tak bardzo negatywnego bohatera. Nie, nie jest nim Ksawery, sami będziecie musieli go poznać i mocno zaciskać pięści, żeby mu nie przyłożyć.

Oczywiście to novum to wielki plus dla tej powieści, bo autorka nie powiela w swoich książkach starych pomysłów, tylko za każdym razem raczy nas coraz smaczniejszą ucztą. Ja już czekam na kolejną książkę, choć podejrzewam, że teraz będę musiała poczekać trochę dłużej. Trudno, wytrzymam, bo wiem, że mam na co czekać.

Na koniec mam dla wiernych czytelników kaszubskiej sagi pewną miłą niespodziankę. W tej podróży spotkamy nasze stare znajome z tetralogii pani Romy. Nad Mauszem odwiedzimy Wiczkę i Elizę z małą Jagódką, która już wcale nie jest taka mała, bo od wydarzeń opisanych w tamtych książkach minęło kilkanaście lat, a nasze bohaterki mają już swoje rodziny. Odwiedzimy również przytulną Iskierkę i jej mieszkanki: Annę i Kasię. To spotkanie sprawiło mi niesamowitą frajdę, mam nadzieję, że Was również ucieszy.

Cóż Kochani, nie macie na co czekać. Korzystajcie z wakacyjnego czasu, rozłóżcie się wygodnie na leżakach i wybierzcie się na Kaszuby pokibicować małżeństwu Soni i Ksawerego i ich niezwykle utalentowanej córce Paulince. Miłej lektury!

 Dorota Skrzypczak

1. Skąd... płynie woda?

To chyba pierwsza i najważniejsza rzecz, którą należy sprawdzić. Jeśli nie macie w planach zmiany hydrauliki ,najpierw zobaczcie, czy bateria ma być umywalkowa, czy ścienna. Innym słowem, skąd wchodzi woda, z dołu, czy ze ściany. To zdeterminuje modele, które będziecie mieli do wyboru.

2. Przeznaczenie krany

Czy robicie remont w łazience, czy kuchni? Czy zlew jest pod prysznicem, czy w umywalce? Wbrew pozorom ma to istotne znaczenie. Zwłaszcza jeśli chodzi o prysznic lub wannę. W ich przypadku trzeba ustalić, czy wybrany model zakłada podpięcie słuchawki prysznicowej (w kabinie całkiem istotna sprawa). Dodatkowo może mieć też oddzielny kranik (ważne przy wannie).

Z kolei w przypadku zlewu w kuchni praktycznym rozwiązaniem będzie model z regulowaną długością kranu. 

3. Z mieszadełkiem, czy bez?

Ja jestem za wygodą i na to pytanie odpowiadam, że zdecydowanie z! Czemu? Bo nie trzeba wciąż od nowa ustawiać temperatury wody. Kurki wyglądają ładniej, jednak są zdecydowanie mniej wygodne.

4. Wymiary

Ważne jest, by dokładnie zmierzyć obecny kran. Zwłaszcza długość wylewki to kluczowy parametr. Niestety w przypadku wymiarów powyżej 30 centymetrów nie ma dużego wyboru. I w tym przypadku też łatwo się naciąć. Nie raz widziałam oferty, które nie podwały tych parametrów oraz aukcje, które jako "długie wylewki" uważały te na 22 cm.

5. Styl i klasa

I dopiero w tym momencie dochodzimy do kwestii... estetycznych. Chociaż właśnie od nich chciałoby się zacząć! Niestety, poprzednie punkty znacznie ograniczają nam pole manewru, ale jednocześnie sprawiają, że nasz wybór będzie trafiony.

Od strony estetycznej warto zwrócić uwagę na serie. Zwłaszcza gdy kupujemy baterię w łazience zarówno pod prysznic, jak i do umywalki. Wtedy można się zdecydować na spójną stylistykę.

Jeśli zaś cenisz nowoczesną stylistykę, zwróć uwagę na modele z... kantami, prezentują się oryginalnie i z pewnością będą się wyróżniać na tle innych.

Uff... trochę się tego zebrało! Mam nadzieję, że już wiecie, czego szukacie. Jeśli tak to zachęcam do spojrzenia do sklepu Sotbe. Znajdziecie tam spory wybór i naprawdę zaangażowane wsparcie ze strony obsługi.

A jakie są wasze przygody z remontem zlewu? Jaki model kranu jest dla was najlepszy?

Tytuł: Raj

Autor: Marta Guzowska

Wydawnictwo: Marginesy

Otwarcie nowej galerii handlowej to nie lada wydarzenie, a już z pewnością sposób, żeby załatwić wiele interesów. Nastolatki z pewnością nie mogą go pominąć, wreszcie coś się dzieje. To z kolei świetny rynek zbytu dla handlarzy, których towar nie można wystawić na ladzie. Z kolei pewna mama będzie tam szukać odrobiny luksusu dla swojego „nowego ja”. Wszystko nagle zaczyna się komplikować. Małolaty nagrywają Kubę, który sprzedaje coś, co w powszechnie uważane jest za nielegalne i nie zamierzają zniszczyć dowodów. On z kolei nie ma zamiaru im odpuścić, za to mamuśka pragnie jedynie ochronić swoją jedynaczkę. Jest też pewien Rosjanin, dla którego przemoc jest odpowiedzią na każde pytanie. I tak zaczyna się zabawka w kotka i myszkę w zamkniętej galerii handlowej. Tylko tym razem stawką jest... życie.

Wreszcie udało mi się trafić na książkę, która wymyka się wszystkim standardom! Napisana z dużym rozmachem, nieprzewidywalna i dosłownie wybuchowa. Po akcji można się spodziewać dosłownie wszystkiego, poza tym, że zwolni. Ale od początku.

Przede wszystkim „Raj” to krzywe zwierciadło naszej rzeczywistości. Autorka wybrała na swoich bohaterów bardzo typowe postaci, a następnie wykorzystała wszystko, co najbardziej skrajne. Nikt tu nie jest święty, każdemu się oberwie i to porządnie! Mamy więc Youtuberkę, która z zachwytem i piskiem uwiecznia kolejne unboxingi (pisk jest konieczny, świadczy o profesjonalizmie), zapatrzoną w nią psiapsiułkę, nadopiekuńczą mamuśkę i niedoszłego tajnego agenta. Każda z postaci została zaprezentowana karykaturalnie, trochę prześmiewczo, ale po części też w sposób, który każe nam zastanowić się nam naszym światem. Rzeczywistość odarta z ozdobników jawi się groteskowo i sztucznie niczym kiepska parodia szczęścia. W tych wyolbrzymieniach tkwi ziarno prawdy.

"Czy w ogóle można sobie wyobrazić lepszą, bardziej zachęcającą i bardziej kuszącą nazwę dla galerii handlowej niż RAJ?".

Skrajna kreacja bohaterów ma silny wpływ na prowadzoną narrację. Fragmenty poszczególnych bohaterów bardzo się od siebie różnią. Ich sposób bycia silnie wpływa na słowa, które używają w myślach, jak przeklinają, jakich szukają rozwiązań. Powiem szczerze, kiedy na końcu zorientowałam się, że powieść napisała kobieta, byłam zdziwiona. Autorce udało się przełamać schemat i skonstruować bohaterów zupełnie inaczej, niż to zazwyczaj robią pisarski. Szerze, mocno, wyraziście, taki sposób pisania bardziej kojarzy mi się z popularnymi ostatnio pisarzami. Autorka dosadnie pokazała, że kobiety też nie muszą podkolorować rzeczywistości, że potrafią wykreować pełnokrwiste męski charaktery i jeszcze mówić ich głosem.

Jeśli zaś chodzi o akcję, to jest to prawdziwa jazda bez trzymanki. Nic nie dzieje się zgodnie z oczekiwaniami naszych bohaterów. Czeka ich całe mnóstwo niekorzystnych zwrotów akcji, przeszkód i komplikacji. Część z nich zawdzięczają własnym błędnym decyzjom, ale umówmy się szczerze, los im nie sprzyja. Dzięki temu do samego końca z zapartym tchem śledziłam rozwój wydarzeń.

I na końcu czeka nas jeszcze fajna klamra kompozycyjna. Uwielbiam takie zabiegi, dlatego strasznie spodobało mi się takie zamknięcie całości.

"Przecież to nasze motto: nie ma złego piaru, jest tylko piar".

„Raj” polecam każdemu, kto ceni dynamiczną akcję i literackie eksperymenty. To było moje pierwsze, bardzo udane spotkanie z twórczością autorki. Już mam ochotę na kolejne!

Jeśli kiedykolwiek zastanawialiście się, co się dzieje w galerii handlowej po jej zamknięciu to... koniecznie sieknijcie po tę książkę! Gwarantuję, że będziecie zaskoczeni!

Tytuł:  Bella Donna
Cykl: Nowe śledztwa Klary Schulz

Autor: Nadia Szagdaj

Wydawnictwo: Dragon

Odwiedzimy tam detektyw Klarę Schulz, parającą się jak na tamte czasy dość oryginalnym zajęciem. Spotkamy ją na plaży, gdzie wyłowi z morza okrutnie okaleczone zwłoki pewnego mężczyzny. Mężczyzną tym, będzie znany i powszechnie szanowany lokalny malarz, Adolf Ludeman. Obcięte części ciała artysty odnajdą się natomiast w Breslau, na wystawie jego prac, przytwierdzone do najnowszego obrazu przez niego namalowanego. Nasza niezawodna detektyw dołączy oczywiście do ekipy policyjnej i postara się odnaleźć mordercę  Adolfa. Łatwo nie będzie i szybko okaże się, że nasz denat wcale nie jest tak kryształowo czysty, jak sądzi o nim cała nadmorska społeczność. Dokąd Klarę zaprowadzi ta sprawa i jak wpłynie ona na jej życie osobiste, będziecie musieli dowiedzieć się już sami. Ja mogę Wam tylko obiecać, że nudno nie będzie, a autorka przygotowała dla Was wiele niespodzianek.

Wielka szkoda, że wydawnictwo zaczęło wydawanie przygód Klary Schulz od tomu najnowszego, piątego z kolei. Miałam okazję czytać pierwszy tom tej serii, wydany kiedyś w innej oficynie i wiem, że w życiu Klary zmieniło się wiele, a ona jest już zupełnie inną kobietą niż w częściach poprzednich.

Autorka stworzyła niesamowitą postać kobiecą. Nietuzinkową, wyzwoloną sufrażystkę, która za nic ma opinię innych ludzi i jest w stanie złamać wszelkie zasady i konwenanse, by dopiąć celu, czytaj: znaleźć mordercę.

Cykl ten przypomina trochę inną serię, którą możemy spotkać na pólkach księgarń. Myślę tu o serii autorskiego tria, w skład którego wchodzą Jacek Dehnel, Piotr Tarczyński i Maria Szymiczkowa, a bohaterką jest profesorowa Szczupaczyńska, która z równym powodzeniem jak Klara Schulz rozwiązuje zagadki kryminalne w dziewiętnastowiecznym Krakowie

.

Obie serie czyta się znakomicie i bardzo dobrze, że takie książki powstają, bo wybrać się w taką podróż literacką, to naprawdę niesamowita frajda.

Nadia Szagdaj oprowadza nas po przedwojennej Lebie i z wielką dokładnością opisuje jej ówczesny wygląd. Każda niemiecka nazwa ulicy lub obiektu jest przetłumaczona w niżej zamieszczonym przypisie. Jeżeli dziś już nie istnieje, mamy dokładną informację co w tym miejscu teraz się znajduje czy jak brzmi współczesna nazwa ulicy. Niewątpliwą ozdobą tej pozycji są ilustracje reprintów przedwojennych lebskich pocztówek. Ja przy okazji dziękuję wydawnictwu za dołączony do książki souvenir w postaci tychże właśnie pocztówek. Prezent trafił na właściwy grunt, ponieważ jak kolekcjonuję widokówki  i bardzo się ucieszyłam z tego dodatku.

Serdecznie zapraszam do lektury tej książki. Śledzenie mordercy będzie niesamowitą przygodą, a przedwojenna Leba, nawet w zimowej aurze niewątpliwie Was urzeknie, a może nawet zainspiruje do zaplanowania tegorocznego urlopu. Miłej lektury!

Dorota Skrzypczak.

Macie w planach którąś z wakacyjnych nowości? Koniecznie napiszcie który tytuł wpadł wam w oczy :)

Tytuł: Grzesznica

Autor: Dorota Wachnicka

Wydawnictwo: Edipresse

Dominika jest doradcą finansowym w pewnej firmie konsultingowej. Skrywa ona jednak pewną tajemnicę  z przeszłości. Jako młoda dziewczyna pracowała w agencji towarzyskiej, świadcząc usługi najbogatszym mężczyznom na świecie. Michał, jeden z jej kierowników rozpoznaje w niej kobietę z tamtych lat i zaczyna robić wszystko, by w białych rękawiczkach pozbawić ją pracy i namieszać w jej życiu osobistym.

Fabuła książki oparta jest na bardzo prostej konstrukcji. I właśnie ta fabuła mnie naprawdę zaintrygowała. Myślałam sobie tak prostolinijnie: Michał odkrył tajemnicę Dominiki, w porządku, wystarczy jedna szczera rozmowa i po sprawie. No niby tak, ale gdzie tu wtedy sens pisania jakiejkolwiek książki? Dlatego byłam ciekawa w jaką stronę pójdzie autorka i jak daleko to wszystko zabrnie. No i muszę przyznać, że pisarka mnie nie zawiodła i spełniła moje oczekiwania. Czytałam całą tę historię z zapartym tchem.

Wydaje się na początku, że Dominika i Michał to postaci na wskroś czarno-białe. Ona miła i dobra. Zapałacie do niej sympatią od pierwszych zdań. I nawet profesja, którą się kiedyś parała, nie wpłynie na Wasze zdanie o niej. Nie robiła przecież nic złego. Nikogo nie okradała, nie okłamywała, kiedy zakochała się w swoim przyszłym mężu, zrezygnowała z pracy w agencji. Nie da jej się nie lubić.

Michał z kolei to człowiek bardzo antypatyczny. Gorliwy katolik, nieakceptujący w ludziach żadnego przejawu inności. Kreujący się na ideał, do którego jednak bardzo mu daleko. Szybko orientujemy się, że najlepiej za bardzo się do niego nie zbliżać.

Autorka nie byłaby dobrą pisarką, gdyby tego czarno-białego, oczywistego obrazu trochę nam nie zagmatwała. W pewnym momencie Dominika zaczyna zachowywać się w sposób, który już wcale nam się nie podoba. Za chwilę jednak Dorota Wachnicka, znowu serwuje nam zwrot akcji i nic nie jest takie, jak  się wydaje.

I właśnie dlatego ta książka jest tak dobra i z taką przyjemnością się ją czyta. Ciekawość, co wydarzy się w życiu Dominiki i czy Michałowi uda się jej zaszkodzić, nie pozwala nam się od niej oderwać. Muszę się Wam jednak przyznać, że zakończenie trochę mnie rozczarowało. Wynikało to chyba z niegodziwości mojego charakteru:) i oczekiwałam bardziej krwawej zemsty. Nie znaczy to oczywiście, że jest ono złe, wręcz przeciwnie, napawa nas optymizmem i pozwala uwierzyć, że może każdy diabeł spotyka swego anioła.

Serdecznie zapraszam do przeczytania tej książki! To powieść w sam raz na letni, urlopowy czas. Czyta się ją szybko, lekko, przyjemnie i z wielką ciekawością. Miłej lektury!

Dorota Skrzypczak

Z czym kojarzy się rocznica ślubu? Z miłością, bliskością i odrobiną... pikanterii. Postanowiłam pójść w tym kierunku i sprezentować coś właśnie w takim klimacie. Coś, co należy używać wspólnie, co nawiąże do miłości i jednocześnie będzie bardzo osobiste.

Właśnie dlatego zdecydowałam się na szklanki do drinków z wygrawerowanymi imionami. A do tego specjalna mieszanka do samodzielnego przygotowania napoju. Dlaczego to? Przede wszystkim jest to podarek osobisty, imiona na szklankach i odpowiednia adnotacja dodają całości smaku. Bo kto nie chciałby być uznany za najlepszego męża/żonę?

Od strony technicznej grawer na szklance jest naprawdę solidny i pięknie wykonany. Świetnie prezentuje się z napojem w środku, ale też fajnie wygląda na półce.

No i oczywiście drink, tu również postawiono na jakość wykonania. Mieszanka fajnie wygląda i zapowiada całe mnóstwo smakowych rozkoszy. Jego przygotowanie jest banalnie proste, wystarczy wszystko zalać litrem wódki, odstawić na 48 godzin i przecedzić. A potem... niech się dzieje magia:)

W tym produkcie najbardziej podobała mi się możliwość dostosowania wszystkiego według własnych pomysłów. Do wyboru było kilka rodzaju szklanek i drinków, w tym również napój przygotowywany na bazie whisky. Każdy znajdzie coś dla siebie.

Ale nie samym alkoholem człowiek żyje. Czasem można się napić trochę herbatki. Dla miłośników takich trunków fajnym prezentem będzie zestaw z herbatą. W jego skład wchodzi torebka (w wielu wzorach i możliwością dodania własnego tekstu), słoiczek cytryny z żurawiną oraz oczywiście herbata w liściach.

Muszę przyznać, że cały zestaw był dosłownie przepyszny. Zarówno herbata, jak i słodka cytryna. Ten produkt idealnie nadaje się na rocznicowy prezent właśnie dlatego, że akcentuje wspólne spędzanie czasu. A dzięki możliwości wybrania tekstu na torebce nadaje mu też bardzo indywidualny charakter.

W moim przypadku strzał w dziesiątkę!

Myślę, że powyższe prezenty nie tylko świetnie sprawdzą się na rocznicę ślubu, ale też prezent z okazji ślubu. Z pewnością na długo zostaną w pamięci obdarowanych. A drink sex on the beach pity ze szklanki „Najlepszy mąż”... zobowiązuje :)

A jakie są wasze pomysły na prezent rocznicę ślubu? Lubicie szukać ciekawostek, czy raczej stawiacie na prezentowe „klasyki”?

Tytuł: Listy zza grobu

Cykl: Seweryn Zaorski (tom 1)

Autor: Remigiusz Mróz

Wydawnictwo: Filia

Bestseller

Powroty bywają trudne i również ten nie należy do najłatwiejszych. Po wielu latach „emigracji” w rodzinne strony wraca Seweryn. Nie jest jednak sam, ma ze sobą dwie córki i cały bagaż tajemnic. Przy okazji remontu domy wpada na trop, pod podłogą garażu ukryte były dyskietki z wiadomością od nieżyjącego ojca Kai. Oczywiście... zaszyfrowaną wiadomością. Gdy mężczyzna przekazuje znalezisko swojej koleżance, dowiaduje się, że od wielu lat dostaje ona listy, które jej ojciec przygotował przed śmiercią. Co roku jeden. Wcześniej sądziła, że mogą zawierać jakiś ukryty przekaz, ale dawno zarzuciła tę myśl. Jednak dyskietki rzucają na całą sprawę nowe światło. Czy Kai i Sewerynowi uda się odkryć tajemnicę? I jaką cenę przyjdzie im zapłacić za chęć poznania prawdy.

Lubię prozę Remigiusza Mroza, ale z każdą następną książką mam coraz więcej wątpliwości. Gdyby tę powieść napisał ktoś inny, a już zwłaszcza debiutant, byłabym zachwycona. Jednak „Listy zza grobu” są dla mnie zbyt podobne do wcześniejszego dorobku, żeby mogły zrobić na mnie wrażenie.

Po pierwsze, po raz kolejny otrzymujemy fabułę skonstruowaną wokół zagadek matematyczno-logicznych. Trochę jakby całość była testem na iloraz inteligencji przeprowadzonym w terenie, rodzajem gry miejskiej. Nasi bohaterzy przechodzą od jednego zadania, do drugiego. I tak, bardzo mocno przypomina mi to „Nieodgadnioną”. Jednak o ile tam sporo łączyło się historią postaci, o tyle tutaj część zadań to dosłownie suche liczby i bezpłciowe ćwiczenia. Nie czuć też jakieś szczególnej presji podczas ich rozwiązywania i niestety też nie ma możliwości zrobienia tego na własną rękę.

Sama intryga jest ciekawa i wciągająca, motyw główny został interesująco rozplanowany i dobrze opowiedziany. Autor przyzwyczaił nas już do tego, że jego bohaterom nie można wierzyć i w tej powieści zostało do wyjątkowo mocno zaakcentowane. Nie ufamy Sewerynowi za grosz, on nawet nie udaje, że jest szczery wobec czytelnika i zupełnie nie zdziwiłoby mnie, gdyby w pewnym momencie odezwał się do mnie tekstem „Co, sądziłaś, że powiem ci całą prawdę”? Te liczne zwroty akcji i względność wszystkiego to wręcz znak rozpoznawczy autora. I jest to zarówno dobre, jak i złe. Książki, które zaskakują czytelnika, na długo zapadają mu w pamięć. Postacie, które wyprowadzają go w pole i usypiają jego czujność należą do tych, które wspomina jeszcze długo po przeczytaniu ostatniej strony. Tylko w przypadku Mroza ciężko mówić o jakimś zaskoczeniu, przynajmniej nie jeśli chodzi o schemat. My po prostu wiemy, że nic nie okaże się takie, jak jest nam prezentowane, a postacie nie raz zdradzą nam swoje mroczne oblicza. My się tego zwyczajnie spodziewamy i to niestety psuje całą zabawę.

Ciekawostką jest za to znaczne rozbudowanie wątku obyczajowego głównych bohaterów. Seweryn wraca do rodzinnego miasta, Kaja jest jego koleżanką ze szkoły, a jej mąż kolegą. Ich relacje nie będą jednak ani łatwe, ani oczywiste. Autor sporo czasu poświęca pierwszej dwójce, skupiając się na ich emocjach i uczuciach. Niestety ze szkodą dla wspomnianego męża, jego kreacja jest mocno „wygodna”, za często jest nieobecny, by móc wyciągnąć szersze wnioski. Co więcej, jak na osobę, która w okolicy spędziła swoje dzieciństwo i młodość, Seweryn nie ma zbyt dużo kontaktów. Nawet przypadkowe spotkania ograniczane są do minimum. Nie poznaje go nikt ze szkoły, on sam nie zna nauczycieli... Coś mi tu nie gra, za mało powiązań jak na kogoś, kto spędził w tych okolicach sporą część życia.

Jeśli chodzi o narrację, to jest ona naprzemiennie prowadzona z perspektywy dwójki bohaterów, Kai i Seweryna. To sprawa, że czytelnik bardzo szybko się angażuje i z zapartym tchem śledzi rozwój wydarzeń. Ciekawiej by było, gdyby faktycznie dało się rozwiązać zagadki, jednak i bez tego, są one interesująco zaprezentowane.

W „Lista zza grobu” przygoda toczy się wartko, historia wciąga, a kilka zwrotów akcji skutecznie miesza w głowie czytelnika. Całości charakteru dodają też muzyczne nawiązania. Brak jednak... polotu. Zarys powieści jak dla mnie jest zbyt podobny do tego, co autor już napisał, a sam wątek obyczajowy nie angażuje wielu emocji. Wiem, że Remigiusz Mróz wyrobił sobie renomę pokręconymi historiami, w których nic nie jest takim, jak się wydaje na pierwszy rzut oka, a droga do prawdy wymaga rozwiązywania zagadek. I to jest świetny moment, żeby po razy kolejny zaskoczyć czytelnika i napisać coś... zupełnie innego.