Czekałam na tę książkę jak na zbawienie. Poprzednie tomy zapewniły mi morze uczyć i jeszcze więcej wrażeń. Te same oczekiwania miałam do kontynuacji. Tymczasem po jej przeczytaniu mogę powiedzieć tylko jedno: lepiej by było, gdyby ta książka nigdy nie wyszła.

Tytuł: Słodkie zwycięstwo

Autor: J. Sterling

Cykl: The Perfect Game (tom 3)

Wydawnictwo: Sine Qua Non

Kariera baseballisty wcale nie jest usłana różami. I chociaż w teorii brzmi to jak oczywistość, w praktyce nie jest tak różowo. Ale to nic... w porównaniu z jej schyłkiem. Jack właśnie osiąga szczyty, jest znany, szanowany i rozchwytywany. Robi to, co lubi, po prostu kocha życie. I nie widzi w nim miejsca dla trudności, szybko jednak okazuje się, że nie ma racji. Podczas jednego z meczów nabawia się poważnej kontuzji. Musi przejść wielotygodniową rehabilitację, po której nie wiadomo, czy wróci do ukochanej drużyny. Czy związek Cassie i Jacka podoła kolejnej próbie?

Oglądając niektóre anime, ma się wrażenie, że zostały one skonstruowane z fantazji dorastających chłopców. Czytając tę książkę stwierdziłam, że autorka zebrała wszystkie marzenia kobiet, nieważne jak nieprawdopodobne. I w praktyce jest dokładnie tak, jak sugeruje tytuł... słodko, aż do... przesady.

Przede wszystkim w powieści czeka nas naprawdę mało skrajnych emocji. Bohaterowie głównie pławią się w szczęściu i miłości (w zasadzie takiego życie można spokojnie życzyć teraz na święta). W związku z tym ta historia zdecydowanie bardziej przypomina harlequina niż porządne new adult. Owszem, na początku pojawia się pewien kryzys, jednak i ten motyw mocno kuleje. Jack zachowuje się irracjonalnie, przesadza tak bardzo, że nie byłam w stanie odczuwać jego cierpienia, a raczej wyśmiać zachowanie. Równie irracjonalny jest punkt zwrotny. Pojawia się ni stąd ni zowąd, chłopak dowiaduje się oczywistości i z dnia na dzień znowu jest ideałem. I tak już do samego końca. Tak, niestety później nie dzieje się nic ciekawego, dosłownie nic!

I nie to, że nie dało się tej opowieści uratować. Wiele wątków w niej opisanych mogło być pokazanych szerzej, rozbudowanych, dopracowany i zaprezentowanych bardziej życiowo. Tymczasem otrzymujemy streszczenie motywu „i żyli długo i szczęśliwie”, bez głębszych refleksji. Bo problemy bohaterów szybko ograniczają się do wyboru firmy transportującej rzeczy między drogimi hotelami czy podjęciu decyzji o nieopuszczaniu nieużywanego mieszania ze względu na ładny widok. Czytając te dylematy, miałam wrażenie, jakbym nagle zmieniła rzeczywistość.

Narracja standardowo prowadzona była naprzemiennie z perspektywy dwojga bohaterów. Partii Jacka w pewnym momencie nie byłam w stanie czytać. Nawet najlepsza matka Polka nie pała aż tak silnym instynktem macierzyńskim, jak ten naładowany testosteronem baseballista. Szalę goryczy przelała jedna rozmowa z członkiem zespołu, która była równie prawdopodobna co jednorożec biegający po tęczy. Tak, każda z nas marzy o tym, by jej mąż siedząc długo w pracy myślał o dzieciach i opowiadał koledze, jak bardzo chce im ugotować zupki, wytrzeć pupki czy lulać w nocy. No ale umówmy się... serio?

O pomstę woła też ostatni fragment, pokazujący bohaterów wiele lat później. On również nic nie wnosi, poza kolejnym przypomnieniem, jak szczęśliwi są nasi bohaterowi i jak idealną rodzinę tworzą. Po przeczytaniu tej książki miałam wrażenie, jakbym zjadła pączka polanego toffi, syropem klonowym, nadzianego watą cukrową i popiła kakaem na samym cukrze. No po prostu ble!

Jeśli lubicie romanse, zwłaszcza te sportowe, sceny erotyczne i nie przeszkadza wam brak życiowości, możecie sięgnąć po ten tytuł. Jeśli jednak stawiacie na burzę emocji, to „Słodkie zwycięstwo” lepiej omijajcie szerokim łukiem.