Historie podniebne – Jakub Małecki

Lepiej nie sięgać myślami za daleko w przyszłość. Jutro, najbliższe wakacje, hipotetyczny awans w pracy czy po prostu zbliżający się weekend. To są bezpieczne tematy, myśli które pozwolą naszemu zmęczonemu umysłowi trochę odpocząć. Ale nie za daleko, nie za wiele lat, bo to prowadzi nas w czasy, gdy… już nie będzie nas. A to staje się momentami bardzo niewygodne, niepotrzebne, niełatwe, a może też… konieczne?

Historie podniebne to książka Jakuba Małaszewskiego to niewielkich rozmiarów zbiór raczej krótkich opowiadań. Wszystkie je łączy temat śmierci, a poza tym… zupełnie nic. W pozostałym zakresie są bardzo różne. Niektóre są napisane zwyczajnie proszą, inne niczym scenariusz do sztuki. Jedne kurczowo trzymają się naszej rzeczywistości, by następnymi przenieść nas w nurt fantastyczny.

"Po wyjściu z domu należało wykonać rytuał. Patyczkami, które tata składował przy furtce specjalnie w tym celu, rzucaliśmy w okno salonu albo sypialni rodziców. Kiedy za szybą pojawiała się twarz mamy, tata unosił ręce nad głową i obracał się wkoło, a ja skakałem obok, wyginając ciało jak kawałek plasteliny. Tańczyliśmy tak przez chwilę, każdy po swojemu, a potem bez słowa obracaliśmy się i ruszaliśmy na przystanek. Przed pierwszym zakrętem patrzyliśmy, czy mama jeszcze jest. Zwykle była. Machaliśmy do niej i skręcaliśmy za róg".

Pewną cechą wspólną wszystkich opowiadań jest wplecenie kluczowych historii w tło głównych wydarzeń. Obok tego co pozornie dziej się na pierwszym planie poznajemy losy naszych bohaterów, zazwyczaj trudne i naznaczone śmiercią. Razem z nimi zastanawiamy się, kiedy „jest już za późno”, co w życiu można stracić przez brak odwagi, a co z powodu nadmiaru pewności siebie. W niektórych historiach przekaz jest jasny i wyraźny, a w innych schowany pod przykrywką akcji. Z tego powodu ich lektura będzie dla czytelnika zawsze bardzo osobistym doświadczeniem. Myślę, że każdy odczyta te myśli zupełnie inaczej, na swój sposób, odnosząc do własnych doświadczeń.