Recenzje na widelcu

#WspółpracaRecenzencka #MarzenaBoruta

Każdy z nas wie, że powinien jeść więcej sałatek, ale jednocześnie nie jest to takie proste. Wyobraźcie sobie: jesteście po pracy, zmęczeni, w lodówce trochę warzyw, trochę sera, ale nie wiecie, co z nimi zrobić – bo przecież „sałatka” często kojarzy się z godziną krojenia, cyrografem przepisów i specjalistycznymi składnikami. Do tego dochodzi opinia, że zdrowe jedzenie musi być drogie, wymaga rzadkich produktów i stania przy garach do późnej nocy. A tymczasem… nie jest to prawda. Czasami wystarczy mała zmiana: kilka warzyw więcej, prosty sos, szybki składnik, żeby poprawić samopoczucie, zdrowie oraz humor. I właśnie w czymś takim pomaga „Zacznij od sałatki” Marzeny Boruty.

W tej publikacji dostajemy 39 przepisów na sałatki – to liczba, która daje solidną różnorodność, ale nie przytłacza. Ale zanim przepisy – krótkie, ale sensowne wprowadzenie: jak wybierać składniki, przechowywać świeże warzywa, kiedy najlepiej robić zakupy, żeby nie stać w kuchni wieczorem i nie myśleć „znowu nic”. Same przepisy są podzielone według poziomu trudności – od jednego do pięciu gwiazdek. Dzięki temu zarówno ktoś, kto robi pierwsze kroki w kuchni, jak i osoba bardziej wprawiona, znajdzie coś dla siebie.

Mój mąż dziękował mi za recenzowanie tej książki. Dlaczego? Bo od dawna mówiliśmy, że musimy jeść więcej sałatek. Teraz miałam konkretny powód: musiałam przetestować kolejne przepisy. Okazało się, że to nas wyrwało z kulinarnej rutyny. Sałatki zaczęły wchodzić w nawyk – codziennie lub prawie – i bardzo szybko nauczyłam się jednego sosu na pamięć. Tak, brzmi jak banał, ale to działa: robi się prościej, szybciej, zdrowszo.

Jeśli miałabym określić tę książkę jednym zdaniem, to byłoby to: robienie sałatek bez spiny. I to, moim zdaniem, największy plus tej pozycji. Wcześniej jednak – kilka małych minusów, które warto mieć na uwadze.

W publikacji nie ma zdjęć sałatek ani żadnych apetycznych fotografii potraw – autorka używa grafik i prostych ilustracji. Niestandardowo też nie podaje gramatury składników – to może być problem dla tych, którzy lubią precyzję, wagę, proporcje. To wszystko nie było dla mnie dużym problemem – bo lubię eksperymentować, smakować „na oko”. Jednak najbardziej przeszkadzał mi brak numeracji stron – przez co spis treści nie odsyłał do żadnej konkretnej strony, co utrudnia szybkie znalezienie przepisu. I drugi minus: przepisów na sosy jest tylko jeden, co trochę dziwi, bo sałatki same w sobie są super, ale sos to często dusza sałatki – chciałoby się więcej wariantów.

Mimo tych drobiazgów, to wszystko blednie wobec faktu, że naprawdę często korzystam z książki. Moje półki wręcz uginają się od kulinarnych publikacji – pełnych kolorowych zdjęć, przepisów od znanych szefów kuchni, pięknych stylizacji. A one wszystkie zarastają kurzem. Z „Zacznij od sałatki” jest inaczej. Czemu?

Bo jest ona taka „na luzie” – nie czuję presji bycia idealną, nie próbuję odtworzyć zdjęcia z książki (bo zdjęć nie ma!). Tutaj przepisy są proste, wręcz prostackie – w sensie tym najlepszym: składają się z dostępnych składników, nie wymagają sprzętu, godzin stania przy kuchni. Są po prostu smaczne! Moi goście są zawsze zachwyceni – nie dlatego, że podany wygląd przypomina Instagram, ale bo smakuje – dobrze, świeżo, z charakterem. 

Ten sposób gotowani idealnie pasuje do mojej osobowości. Ja po prostu chcę zrobić coś do jedzenia, a nie dywagować nad garami. Rzucam okiem na recepturę, przygotowuję składniki i wrzucam do miski. Nie muszę odmierzać proporcji – wszystko szybko i na już! Sam spis treści to już połowa sekretu. Gdy stoję w sklepie – włączam ebooka na telefonie, sprawdzam, na co mam ochotę (właśnie patrząc na spis treści) i kupuję te, dosłownie, kilka rzeczy. Innym razem sprawdzam, jakie składniki mam w domu. Bez stresu, totalnie na luzie i bardzo zdrowo. Same przepisy też są łatwe – nawet te najtrudniejsze nie wymagają wielu starań. Każdy da radę je ogarnąć.

Ten ebook nie jest doskonały, ale ma w sobie to coś. Czuć, że przepisy zostały przygotowane przez osobę taką jak ja czy Ty: zabieganą, trochę zagubioną, ale chcącą żyć zdrowo. Nie przez idealnego celebrytę, ale przez zwykłego człowieka, który rozumie, że czasem jedzenie musi być szybkie, proste, a jednocześnie wartościowe. I to stanowi fajną inspirację.

Podsumowując: „Zacznij od sałatki” to idealna propozycja dla tych, którzy chcą zwiększyć udział warzyw w diecie bez presji, bez wymówek. Dla tych, którzy lubią gotować szybko, efektywnie, i dla których zdrowie jest ważne, ale nie kosztem stresu. To ebook, który – choć nie idealny technicznie – działa.

Jeśli zastanawiasz się, czy warto – moim zdaniem warto. Kup sobie ten ebook. Zacznij od sałatki dziś. Spróbuj jednego przepisu, potem drugiego. A potem spójrz, ile kolorów, smaków, energii można wprowadzić do codzienności, nie rezygnując z prostoty. Smacznego – i do dzieła!

Ebook do kupienia tutaj!

Dominika Róg-Górecka

Mity nordyckie zawsze były surowe, mroczne, a jednocześnie intrygujące. Dziś znajdują swoje odbicie w serialach, grach i komiksach, ale warto czasem przypomnieć sobie ich źródło. Dlatego sięgnijmy po „Mity nordyckie. Bogowie” – bo jeśli lubimy popkulturową wersję tych opowieści, dobrze najpierw poznać oryginał.

"Tej zniewagi nie zniósł już potomek Daga. Dołączył do brata na podwyższeniu, gdzie stały trony, dobył miecz spod płaszcza i dźgnął w pierś rodowca. Pchnął go znów ostrzem i kolejny raz. Yngwi, choć śmiertelnie ranny, zerwał się na równe nogi, jednym cięciem Alfa powalając. Upadł zaraz po tym. Zmarli obaj w tym samym miejscu".

Seria książek Toshikazu Kawaguchiego to właśnie ta, która sprawiła, że zakochałam się w literaturze azjatyckiej. Jej subtelność, głębia emocji i sposób ukazywania codziennych chwil w zupełnie nowym świetle otworzyły przede mną drzwi do literackiego świata, który wcześniej był mi nieznany. „Zanim zapomnimy o życzliwości” to piąty tom tej serii, który ponownie przenosi nas do magicznej kawiarni w Tokio, gdzie czas płynie inaczej, a filiżanka kawy staje się mostem do przeszłości.

Bez zmian pozostaje za to urok narracji. Nie mamy tutaj zbędnych ozdobników, czy wydumanych określeń. Lekko surowa, budząca emocje, ale nimi nie epatująca. Kawaguchi potrafi przekazać głębokie uczucia w prostych słowach, co sprawia, że każda historia jest autentyczna i poruszająca.

Fantasy ma to do siebie, że nigdy się nie starzeje. Możesz przeczytać setki książek, obejrzeć dziesiątki seriali i zagrać w niezliczone gry, a i tak gdzieś w głowie zostaje ten znajomy dreszcz – miecze, magia, mroczne krainy i bohater, który stoi samotnie przeciwko całemu złu świata. To trochę jak powrót do ulubionego smaku dzieciństwa: niby znasz go na pamięć, a i tak cieszy jak za pierwszym razem. „Ogień na wodzie” daje dokładnie to uczucie – to fantastyka, do której chce się wracać.

Coraz częściej zamiast lekarza szukamy odpowiedzi w internecie – blogi, social media, wellness-guru wszelakiej maści. To kuszące: szybka porcja motywacji, przepis na życie… i nagle dieta ajurwedyjska ma leczyć raka lepiej niż onkolog. Brzmi groźnie? No właśnie – zagrożenie jest realne: pseudonauka może zrobić więcej szkody niż pożytku.

 #Reklama





OOBE, czyli doświadczenie wyjścia poza ciało, od zawsze brzmiało dla mnie jak coś z pogranicza science fiction i mistycznych opowieści. Kojarzyło mi się z medytacją, snem świadomym, może nawet trochę z magią. Dlatego kiedy sięgnęłam po książkę Roberta Nobla, spodziewałam się poradnika – takiego przewodnika krok po kroku, który powie mi, jak wejść w ten stan, co zrobić, by spróbować go na własnej skórze. Tymczasem już po kilku stronach zdałam sobie sprawę, że to nie jest ten rodzaj lektury.

Moim oczom ukazały się dialogi, luźne rozmowy, fragmenty wspomnień. Najpierw pomyślałam: „aha, czyli powieść”. Ale szybko wyszło na jaw, że prawda leży gdzieś pośrodku. To relacja z drogi autora – kawałek jego świata, zaproszenie do krainy Czarowników, którzy pojawiają się i znikają, jakby funkcjonowali na granicy jawy i snu. I nie jest to ani początek, ani koniec – raczej środek podróży. Tylko że ja, jako czytelniczka, zostałam wciągnięta w ten nurt bez mapy i trochę brakowało mi tego pierwszego kroku, prostego wytłumaczenia „od czego to się zaczęło”.

Same opowieści są tak nieprawdopodobne, że często musiałam przerywać i zadawać sobie pytanie: „czy to się mogło wydarzyć naprawdę?”. Czułam jednocześnie fascynację i sceptycyzm. Z jednej strony coś w środku mówiło mi: „daj się ponieść, potraktuj to jako opowieść, a nie dokument”, a z drugiej – trudno było mi powstrzymać zdroworozsądkowe pytania. I właśnie to balansowanie między niedowierzaniem a zaciekawieniem sprawiło, że książka działała na mnie jak magnes. Choć nie jestem pewna, czy wierzę w te wszystkie doświadczenia, poczułam, że temat zasiał we mnie ziarnko – i chętnie sięgnę po kolejne książki Nobla, żeby zobaczyć, dokąd prowadzi ta droga.





"Nie dostrzegał, że samo pragnienie nie wystarczy. Że nie wystarczy ruszyć w świat na ślepo, bez planu, bez przygotowania, bez świadomości konsekwencji. Dostał od Ducha dar. Dwoje Czarowników poprowadziło go przez tę podróż, otoczyło ochroną, pokazało rzeczy, które mogłyby na zawsze zmienić jego postrzeganie rzeczywistości".

Najbardziej poruszył mnie fragment napisany przez Cris. Jej głos był inny – bardziej konkretny, bardziej namacalny. Miałam wrażenie, że z jej relacji biła autentyczność, której momentami brakowało w opowieściach autora. Było w tym coś czystego, intensywnego, niemal elektrycznego. Czytałam i miałam gęsią skórkę, a jednocześnie ciągle czułam niedosyt – zwłaszcza, że ich relacja w książce jest tylko zaznaczona, jakby między wierszami. Wiemy, że są razem, ale prawie nic poza tym. Brakowało mi tego osobistego wymiaru, szczegółów, które mogłyby nadać całości jeszcze większej głębi.

Sama narracja ma w sobie coś hipnotycznego. Raz po raz pojawiają się sceny, które wciągają i zaskakują, czasem wręcz odcinają się nagle, jakby ktoś urwał opowieść w połowie zdania. Było to momentami frustrujące – chciałam wiedzieć, co dalej, szczególnie podczas spotkania z Celestyną, które kończy się bez puenty. Ale mimo tego, książkę czyta się lekko i szybko, a klimat wciąga od pierwszej do ostatniej strony.





Moje odczucie po lekturze jest takie, że to nie jest książka, którą można jednoznacznie zaklasyfikować. Nie traktuję jej jak poradnika ani jak powieści. To raczej zapis drogi, notatki z podróży po innej rzeczywistości. Z jednej strony – fascynujące, z drugiej – czasem nużące swoją fragmentarycznością. Ale jako całość? Zostaje w głowie. Nawet teraz, kilka dni po lekturze, przyłapuję się na tym, że wracam myślami do niektórych opisów i zastanawiam się: „a co jeśli to wszystko jest możliwe?”.

"To, co zaczyna się jako poszukiwanie, staje się odkrywaniem samego siebie i głębokiej prawdy o istnieniu. Życie jest największym z mitów, a my jesteśmy jego twórcami".

Gry paragrafowe to prawdziwa magia – coś pomiędzy klasyczną powieścią a sesją RPG. Czytasz, podejmujesz decyzje i od razu czujesz ich konsekwencje. To taki literacki eksperyment, który sprawia, że czytelnik staje się jednocześnie graczem. „Ucieczka z mroku” doskonale pokazuje, jak duży potencjał ma ta forma i że wciąż potrafi wciągnąć równie mocno, co tradycyjna książka.

Klimat „Ucieczki z mroku” to klasyczna przygoda fantasy – nieprzekombinowana, a jednocześnie bardzo wciągająca. Już od początku czuć, że to dopiero rozdział większej opowieści, w której nasz bohater zostanie wrzucony w sam środek wielkiej polityki. Świat jest przemyślany i spójny, pełen drobnych smaczków. I tylko drobiazg – jedna z nazw przeciwników tak mnie bawiła, że nie dałam rady traktować jej poważnie, więc… nadałam mu w głowie własne imię, żeby nie wytrącać się z klimatu.